Mastocytoma u psów – nowe możliwości terapeutyczne

Może ona powodować objawy miejscowe w postaci silnego obrzęku i zaczerwienienia zmiany i okolicznych tkanek po uprzedniej manipulacji nią (dotykanie, ucisk, biopsja), opisywanych jako zespół Dariera, lub prowadzić do stymulacji komórek okładzinowych żołądka i w wyniku spadku apetytu i wymiotów będących efektem zaplenia błony śluzowej przewodu pokarmowego. Badania krwi we wczesnych stadiach z reguły nie wykazują znaczących odchyleń od wartości referencyjnych.

W przypadkach zaawansowanych obserwuje się niedokrwistość będącą najczęściej wynikiem krwawienia do światła przewodu pokarmowego, lub leukocytozę z neutrocytozą i monocytozą wskazujące na przewlekłe procesy zapalne. Brak jest jednak patognomonicznych objawów hematologicznych wskazujących jednoznacznie na MCT. Podobnie niespecyficzne są badania parametrów biochemicznych, pozwalają one jednak na ocenę wydolności narządów i ocenę ogólnej kondycji pacjenta, co jest istotne zwłaszcza przy planowaniu terapii.

Rozpoznanie MCT stawiane jest na podstawie informacji uzyskanych z wywiadu (zespoły paranowotworowe), badania klinicznego (ocena zmian i okolicznych węzłów chłonnych) oraz wyniku badania cyto- lub histopatologicznego materiału pobranego z badanej zmiany.

W badaniu klinicznym należy zwrócić uwagę, czy nie występują zmiany w innych lokalizacjach. Do badań mikroskopowych najprościej pobrać materiał, wykonując biopsję cienkoigłową. Materiał pobierany jest ze zmiany, a w przypadku stwierdzenia powiększenia węzłów chłonnych – także z nich. Rozmaz materiału pozwala na szybką i w wielu przypadkach wiarygodną diagnostykę.

W standardowym barwieniu można ocenić charakterystyczną patomorfologię. W przypadkach gdy wynik badania jest niejednoznaczny, należy pobrać wycinek lub całą zmianę do badania histopatologicznego. Dodatkowych informacji może dostarczyć ocena aktywności proliferacyjnej poprzez barwienie w kierunku ekspresji antygenu Ki-67. Oznaczanie mutacji receptora c-Kit może być przydatne do planowan...