Magia kardiologii – gdzie kryje się jej tajemnica? Wywiadu udzielił lek. wet. Piotr Frydrychowski

Dyplom, doświadczenie, odbyte kursy i szkolenia, nietypowe i trudne przypadki. Co powoduje, że lekarz staje się specjalistą w danej dziedzinie?

Piotr Frydrychowski: Myślę, że nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Dyplom jest dopiero początkiem drogi zawodowej, kursy i szkolenia pozwalają na zyskanie nowych umiejętności, natomiast wraz z każdym kolejnym trudnym czy nietypowym przypadkiem nabieramy więcej doświadczenia i doskonalimy nabyte na szkoleniach umiejętności i swój warsztat diagnostyczny. Moim zdaniem dopiero umiejętne połączenie wszystkich tych elementów powoduje, że zostajemy specjalistami w danej dziedzinie. Ważne jest, żeby podkreślić słowo „umiejętne”: uważam, że nie można zostać dobrym specjalistą nawet po 100 świetnych kursach, jeśli na co dzień nie pracuje się z danymi pacjentami i przypadkami.

Praca lekarza weterynarii to ciągłe wyzwania i doskonalenie. Pomimo stale poszerzającego się doświadczenia w pracy z różnymi przypadkami, pewnie nie raz pacjent kardiologiczny jest w stanie wprawić Pana w zdumienie?

Piotr Frydrychowski: Praca lekarza weterynarii, nie tylko zajmującego się kardiologią, stale zapewnia przypływ adrenaliny i element zaskoczenia nowymi przypadkami. Jestem jeszcze na początku mojej drogi jako kariolog, więc każdy nowy pacjent to dla mnie okazja do nauki. Najbardziej zaskakuje mnie to, w jaki sposób zwierzęta potrafią sobie radzić z chorobami serca, czasem złożonymi. Tutaj szczególne zdziwienie zawsze powodują u mnie koty – często żyją tak, jakby zupełnie nie były chore. Ale psy również, zwłaszcza jamniki.

Okiem kardiologa. Czy choroby serca da się wykryć, zanim spowodują poważniejsze objawy?

Piotr Frydrychowski: Jak najbardziej! Dlatego tak ważne jest uświadamianie właścicieli, zwłaszcza zwierząt rasowych, o których wiemy, że mają predyspozycje do pewnych chorób serca. Dzięki wczesnemu rozpoczęciu odpowiednich badań przesiewowych jesteśmy w stanie wykryć choroby serca szybciej, co czasem pozwala nam na wczesne wdrożenie odpowiedniego leczenia, które w niektórych przypadkach może mieć wpływ na wydłużenie życia zwierzęcia.

U owczarków niemieckich może dojść do tzw. „nagłej śmierci sercowej” . Czy da się jej uniknąć, odpowiednio prowadząc leczenie psa? Czy pacjent bez specyficznych objawów ze strony układu krążenia może mieć związane z nim problemy zdrowotne?

Piotr Frydrychowski: Nagła śmierć sercowa to trudny temat zarówno dla lekarzy, jak i właścicieli zwierząt. Często jest to pierwszy i jedyny objaw choroby serca – w przypadku dobermanów kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM), a np. u bokserów arytmogennej kardiomiopatii prawokomorowej (ARVC). Nagła śmierć sercowa jest efektem występowania groźnych dla życia napadowych arytmii komorowych, jak np. częstoskurcz komorowy czy migotanie komór. Problem stanowi fakt, że, jak sama nazwa wskazuje, jest to nagła śmierć, często bez objawów zwiastunowych; życie pozornie zdrowego psa może nagle zakończyć się zgonem. Niestety, czasem pomimo odpowiednio wcześnie postawionej diagnozy i wprowadzenia leczenia danego schorzenia nie udaje nam się ochronić pacjenta przed tym zdarzeniem.

W przypadku DCM udowodniono, że nawet u zwierząt, u których na początku choroby nie występują żadne objawy kliniczne, może dojść do nagłej śmierci sercowej. Rozwój objawów klinicznych danej choroby jest zazwyczaj skorelowany ze stopniem jej nasilenia. Czasem w początkowej fazie choroby nie obserwujemy żadnych objawów klinicznych lub są one tak niespecyficzne, że nie sposób powiązać ich z konkretną jednostką chorobową. W niektórych przypadkach brak objawów nie świadczy o pełnym zdrowiu zwierzęcia, co potwierdza istotność wykonywania badań przesiewowych u zwierząt z grup zwiększonego ryzyka wystąpienia chorób serca.