Leczenie farmakologiczne idiopatycznej padaczki u psów i kotów Nowe perspektywy leczenia padaczki lekoopornej. Część I

Fenobarbital

Stanowi lek z wyboru u psów i kotów w długotrwałym leczeniu padaczki idiopatycznej. Fenobarbital jest pochodną kwasu barbiturowego, a jego mechanizm działania polega na potęgowaniu hamowania postsynaptycznego poprzez wiązanie z receptorem GABAA, którego stymulacja powoduje napływ jonów chlorkowych do komórki i w efekcie hiperpolaryzację neuronów. Ponadto dochodzi także do hamowania presynaptycznego uwalniania jonów wapnia oraz blokowania kanałów sodowych. Fenobarbital zmniejsza również pobudzający wpływ glutaminianów poprzez interakcję z ich receptorami (5, 10, 13). U psów okres półtrwania fenobarbitalu po podaniu doustnym wynosi 37-75 godzin, a u kotów – 34-50 godzin (5, 15).

Okres półtrwania może ulec skróceniu w trakcie długotrwałej terapii z powodu wzrostu aktywności enzymów mikrosomalnych wątroby, które metabolizują lek. Jednak zjawisko to występuje częściej u psów niż u kotów. Z tego powodu długotrwała terapia fenobarbitalem u kotów nie powinna mieć wpływu na stężenie terapeutyczne leku w surowicy pacjenta (5, 13, 16). Niepożądane efekty terapii fenobarbitalem widoczne są już w pierwszych trzech tygodniach od rozpoczęcia leczenia lub zwiększenia dawki. Najpowszechniejsze z nich to: sedacja, ataksja, polifagia, polidypsja i poliuria. Czasami obserwuje się u pacjentów nadpobudliwość czy agresję (13, 16).

U psów fenobarbital, przy długim okresie stosowania, może wykazywać hepatotoksyczność, co jest najczęstszym powodem modyfikacji terapii – wprowadzenia innego leku. Uszkodzenie wątroby może być odwracalne, jeżeli zostanie wcześnie wykryte i w konsekwencji dojdzie do zmniejszenia dawki fenobarbitalu lub całkowitej zmiany leku. Wykazano, że psy o stężeniu fenobarbitalu w osoczu powyżej 35 mcg/ml są bardzi...