Histiocytoma skórna (histiocytoma cutis)

Histiocytoma skórna to łagodny rozrost histiocytarny skóry. Najczęściej występuje u młodych psów (do 3. roku życia), choć może pojawić się w każdym wieku. Histiocytomy stanowią 3-14% wszystkich guzów skóry u psów, zwykle przyjmują postać pojedynczego, pozbawionego włosów guzka, który szybko rośnie i ma tendencję do owrzodzeń. Najczęściej opisuje się je u: bokserów, jamników, spanieli, dogów niemieckich, owczarków szetlandzkich i bullterierów; nie stwierdzono predylekcji związanej z płcią (10). Guzy stwierdza się w różnych okolicach ciała, jednak najczęściej na głowie (skóra powiek, małżowiny uszne i twarz), dalszych odcinkach kończyn oraz na mosznie (1, 8). Histiocytoma zazwyczaj występuje pojedynczo, rzadziej opisywane są mnogie guzki, zwłaszcza u psów rasy shar pei oraz cocker spanieli angielskich.

Etiopatogeneza

Etiopatogeneza schorzeń histiocytarnych nie została jak dotąd w pełni poznana. Za główną przyczynę rozrostu histiocytarnego skóry podejrzewa się zaburzenia w funkcjonowaniu układu immunologicznego polegające na nieprawidłowej interakcji pomiędzy komórkami prezentującymi antygen a limfocytami T. Efektem tych zaburzeń jest niekontrolowana i nadmierna proliferacja komórek histiocytarnych, która może przyjmować charakter reaktywny lub nowotworowy.

Do chorób histiocytarnych zalicza się łagodną skórną histiocytomę, histiocytozę z komórek Langerhansa, reaktywną histiocytozę (skórną i uogólnioną) oraz zespół mięsaka histiocytarnego (mięsaki miejscowe i uogólnione) (6).

Histiocytomy oraz skórnej histiocytozy reaktywnej nie zalicza się do prawdziwych nowotworów. Skórną histiocytozę reaktywną dzięki opisywanej spontanicznej regresji i dobrej odpowiedzi na kilka leków immunomodulujących uważa się za reaktywną odpowiedź zapalną śródbłonkowych komórek dendrytycznych skóry.

Objawy kliniczne

W obrazie klinicznym najczęściej obserwuje się pojedynczy, rumieniowy, pozbawiony włosów guzek, którego wielkość nie przekracza 2 cm. Zmiana może być kopulas...