Kaliciwiroza – choroba kotów mająca wiele obliczy

Zapobieganie

Na rynku produktów weterynaryjnych dostępnych jest kilka typów szczepionek przeciwko FCV. Są one bezpieczne i z reguły skuteczne w zapobieganiu rozwojowi typowej kaliciwirozy ograniczającej się do zaburzeń ze strony jamy ustnej oraz układu oddechowego. Niestety, stosowanie szczepionek nie chroni przed możliwością rozwoju stanu nosicielstwa, jak i nie chroni przed rozwojem ciężkiej, systemowej kaliciwirozy (24-26). Dotychczas nie określono roli szczepień w zapobieganiu rozwojowi limfoplazmocytarnego zapalenia jamy ustnej, co może wynikać z tego, że nie z każdego przypadku od chorych osobników z jamy ustnej izolowane są kaliciwirusy (6).

Obecnie wszystkie szczepionki zarejestrowane przeciwko FCV zawierają pełne wirusy namnożone na hodowlach komórkowych, atenuowane lub inaktywowane, z dodatkiem lub bez dodatku adjuwantów. Przeznaczone są do podawania parenteralnego. W niektórych krajach dostępne są także preparaty żywe, atenuowane, podawane donosowo. Tego typu szczepionki indukują miejscową odporność na błonie śluzowej nosa i wydają się bardziej skuteczne aniżeli preparaty podawane parenteralnie. Wadą ich stosowania jest rozwój przejściowych objawów zapalenia nosa (27, 28), natomiast zaletą – szybsze indukowanie odporności poszczepiennej, co ma znaczenie przy wprowadzaniu nowych zwierząt do hodowli. Standardowy harmonogram szczepień obejmuje dwukrotne podawanie szczepionek kociętom w wieku 8-9 tygodni życia i następnie w 12. tygodniu życia oraz coroczne doszczepianie zwierząt.

Istotnym problemem jest brak szczepionki przeciwko systemowej kaliciwirozie. Obecnie trwają prace nad opracowaniem takiego produktu, jednak, jak wykazują dotychczasowe obserwacje, wirusy izolowane z przypadków chorobowych wykazują duże zróżnicowanie antygenowe, co jest czynnikiem znacznie utrudniającym opracowanie jednego skutecznego preparatu (26).

W przypadku kotów utrzymywanych pojedynczo w gospodarstwach uznaje się, że szczepienia są wystarczającym środkiem chro...