Jak leczę…złamania wewnątrzstawowe. Cz. II

Głowa kości udowej (nasada i płytka wzrostowa)

U młodych zwierząt unaczynienie w tym obszarze, szczególnie wywodzące się z tętnic okalających udo, jest bardzo labilne, dlatego też zbyt późny lub zbyt agresywny zabieg chirurgiczny może spowodować jałową martwicę głowy kości udowej. Rzadko spotykane złamanie nasady jest trudniejsze do naprawy ze względu na niewielki margines, w którym można osadzić implanty w odłamie kości.

W obu rodzajach złamań zalecaną metodą leczenia jest stabilizacja z zastosowaniem skrzyżowanych i rozbieżnie położonych gwoździ, choć są również doniesienia o zabiegach przeprowadzanych z użyciem śrub, u zwierząt starszych niż 6 miesięcy.

Kłykcie kości udowej

Na kłykciach kości udowej znajdują się powierzchnie stawowe dla dwu różnych stawów: udowo-piszczelowego (utworzonego przez kłykcie kości udowej i guzowatość kości piszczelowej) oraz udowo-rzepkowego (pomiędzy bloczkiem kości udowej i rzepką). Złamania kłykci kości udowej u psów i kotów zdarzają się bardzo często. Typowe złamanie kłykcia lub nadkłykcia nie obejmuje żadnej powierzchni stawowej. Jedynie złamania typu „L” i „T” oraz ich odmiany (złamania typu 33-C1, C2 i C3 wg sytemu klasyfikacji AO/ASIF) penetrują do wnętrza stawu. Nie są one częste, dotyczą około 17% wszystkich przypadków złamań kłykci (4).

Szczególnym, rzadkim przypadkiem złamania wewnątrzstawowego kłykcia jest złamanie przechodzące przez płytkę wzrostową (typu III lub IV wg Salter), występujące u niedojrzałych zwierząt. Sposób naprawy zależy od typu złamania. Złamania typu „L”, obejmujące tylko jeden, zazwyczaj przyśrodkowy, kłykieć, mają znacznie lepsze rokowanie. Zabieg chirurgiczny obejmuje zastosowanie śruby dokłykciowej skierowanej do drugiego kłykcia i zabezpieczenie jej drugą śrubą lub gwoździem Kirschnera, który będzie przeciwdziałał rotacji.

W złamaniu typu „T” (obejmującym oba kłykcie) najbezpieczniejszym sposobem stabilizacji jest zastosowanie płytki łączącej kłykcie z płytką wzrostową kości ...