Geriatria w praktyce małych zwierząt i program ochronny Senior

Ważnymi informacjami są dane na temat właścicieli starszych psów i kotów.

Z obserwacji wynika, że większość z nich, około 90%, to osoby w wieku średnim i starszym, powyżej 40 lat, często mieszkające samotnie, mające więcej czasu na opiekę niż właściciele zwierząt młodszych. Ponadto ich relacje ze zwierzętami wskazują na istnienie więzi emocjonalnych przypominających zależności między ludźmi, np. rodzicami i dziećmi, co pozwala sądzić, że są one szczególnie silne. Podobne obserwacje poczyniono już wcześniej w Japonii (13). Taki stan z jednej strony ułatwia pracę, z drugiej jednak czyni ją niezmiernie delikatną materią.

Pozytywna strona współpracy to fakt, że właściciele starszych zwierząt cechują się: odpowiedzialnością, sumiennością, chęcią dokonania wszystkiego, co możliwe i ufnością w pracę lekarzy weterynarii. To zaufanie sprawia, że rozmowy są rzeczowe, a właściciele skrupulatnie wykonują zalecenia lekarskie, podają leki, przestrzegają diety. Jedno z badań wskazuje, że aż 78,5% właścicieli seniorów uważa, że ich zwierzęta mają dobrą jakość życia, nawet gdy u 47,6% z nich występuje jedna z chorób przewlekłych.

Świadczy to o wysokiej jakości opieki podejmowanej przez właścicieli dla dobra swoich zwierząt. I co ciekawe, tak sprawowana opieka wywiera również pozytywny wpływ na samych opiekunów. Badania u starszych ludzi wykazały, że właściciele psów mają niższe ciśnienie tętnicze niż osoby niemające zwierząt (4). Istnieje zatem sprzężenie zwrotne dodatnie pomiędzy opiekunami a starszymi zwierzętami. Dodatkową rolą geriatrii jest, jak widać, troska o podtrzymywanie tych relacji możliwie najdłużej, bo korzyści są obustronne.

Drugą, trudniejszą stroną relacji z właścicielami starszych zwierząt, jest konieczność zmierzenia się z elementami psychologii, w tym z emocjami – ich i własnymi.

Trudność wynika z faktu, że studia nie przygotowują lekarzy w tym zakresie, a my jako ludzie po wielokroć mamy problemy z wyrażaniem uczuć, empatią, umiejętnością...