Efektywne leczenie zespołu lęku separacyjnego u psów

Przypadek Miso

Opis zwierzęcia:

gatunek: pies,
płeć: samiec (wykastrowany),
wiek: 13 lat,
waga: 13 kg,
inne informacje: adoptowany ze schroniska, do którego trafił po odłowieniu z terenów wiejskich, prawdopodobnie nie mieszkał wcześniej w domu, tylko na podwórku, a potem długi czas błąkał się bez żadnej opieki.

Wywiad

Od momentu adopcji Miso pozostawiony sam w domu wpadał w panikę, początkowo biegał z parteru na piętro, szukając domowników, potem zaczynał szczekać. Szczekał przez cały czas nieobecności opiekunów, niezależnie od tego, czy zostawał sam na 10 minut, czy na godzinę. Dodatkowo podczas nieobecności opiekunów załatwiał się w domu. W czasie gdy zostawał sam, nie interesował się żadnym jedzeniem czy naturalnymi gryzakami. Według opiekunów był roztrzęsiony i bardzo ciężko dyszał.

Konsultacja i wprowadzone leczenie

Została przeprowadzona konsultacja behawioralna, w czasie której wprowadzano:

• klatkę kennelową,
• zabawy węchowe i zabawki z jedzeniem,

zalecono również:

• długi spacer przez wyjściem domowników,
• masaż relaksacyjny,
• muzykę relaksacyjną odtwarzaną w czasie samotnego przebywania psa w domu.

Niestety w czasie nieobecności pies nie interesował się żadnymi zabawkami ze smakołykami ani gryzakami. Zalecono także amitriptylinum w dawce 2 mg/kg m.c. 2x dziennie. Po wprowadzeniu zaleceń nie uzyskano zadowalającej poprawy zachowania psa i na tym etapie Miso trafił pod opiekę autorki artykułu. Wprowadzono pewne zmiany w terapii behawioralnej, kładąc nacisk na aktywności usamodzielniające psa i promujące samotność, jak np. zabawki z jedzeniem podawane z dala od domowników, zmieniony został sposób wychodzenia opiekunów Miso z domu, wycofano klatkę kennelową, a na to miejsce zaproponowano zostawianie psa w pokoju, w którym najczęściej śpi i najchętniej przebywa. Do amitriptylinum dodano alprazolam w dawce 0,5 mg na godzinę przed wyjściem, czyli zwykle 2x dziennie. Wskutek wprowadzonych zmian pies zaczął znacznie lepiej spać, zaczął się także interesować zabawkami z jedzeniem i gryzakami w czasie samotnego przebywania w domu. Udało się osiągnąć 15-minutowy czas spokojnego pozostawania Miso w domu podczas nieobecności domowników.

Po 15 minutach Miso zaczynał intensywnie wokalizować, natomiast już nie załatwiał się w domu. Mimo manipulacji dawkami leków i czasem podania nie udało się wydłużyć czasu nieobecności domowników. Na tym etapie została wprowadzona tasypimidyna (Tessie), dawkowanie 1,3 ml, na 50 minut przed wyjściem, zamiast alpragenu, przy kontynuacji amitriptylinum. Pierwszy raz kontrolnie podano Tessie w celu obserwacji zachowania psa, co wypadło bardzo dobrze. Kolejnego dnia po podaniu Tessie Miso został spokojnie sam przed 25 minut, bez szczekania i biegania po schodach. Zachowanie psa było monitorowane za pomocą kamery przez cały czas nieobecności domowników.

Kolejnego dnia czas samotnego przebywania Miso w domu został wydłużony do 35 minut, również z sukcesem. Po 6 dniach od zastosowania Tessie domownicy wychodzili z domu na 1,5 godziny. W tym czasie zdarzało się Miso parę razy „burknąć”, ale nie szczekał. Obecnie podczas nieobecności opiekunów interesuje się zabawkami z jedzeniem, zjada z nich wszystko, zajmuje się także naturalnymi gryzakami. Dotychczasowe wyniki pracy z zastosowaniem leku Tessie są bardzo obiecujące. Ze względu na natychmiastowe działanie i widoczne efekty bardzo motywuje on opiekunów psa do pracy i budzi u nich moc pozytywnych emocji, które korzystnie wpływają na cały proces leczenia. Z całą pewnością jest to lek, który otwiera nowe perspektywy terapii ZLS. Ważne jest także to, że Tessie to lek weterynaryjny sprzedawany w lecznicy, co ułatwia całą procedurę, bo w tym przypadku nie są wymagane recepty z kodem paskowym.

Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia zespołu lęku separacyjnego (ZLS) (2):

• uwarunkowania genetyczne – częściej występuje u psów z genetycznymi predyspozycjami do zaburzeń lękowych lub charakteryzujących się podwyższoną wrażliwością sensoryczną – np. charty,
• brak odpowiednio przeprowadzonej socjalizacji i habituacji w okresie szczenięcym,
• typ relacji z opiekunem (aktualnym, poprzednim),
• traumatyczne przeżycia (porzucenie, pobyt w schronisku, silna burza w czasie samotnego pobytu w domu, śmierć drugiego psa),
• długotrwały czas bez samotnego pozostawania w domu,
• choroba i podeszły wiek.