Dirofilarioza podskórna u kotów

Diagnostyka

W badaniu hematologicznym psów z dirofilariozą występują najczęściej leukocytoza i trombocytopenia. Można również zaobserwować niedokrwistość regeneratywną, bazofilię i monocytozę. Eozynofilia występuje u mniej niż połowy zarażonych pacjentów. W badaniu biochemicznym krwi często stwierdza się hiperglobulinemię. Dotychczas nie opisano typowych zmian w badaniu krwi chorych kotów. Jak przedstawiono w tab. 1, w wynikach badania krwi tego konkretnego pacjenta występowała tylko leukocytoza. Obecność mikrofilarii można stwierdzić w rozmazie krwi lub kropli krwi – ruch pasożytów ułatwia ich wykrycie w świeżym, nieutrwalonym materiale. Choć niektóry autorzy podają cechy morfologiczne umożliwiające wstępne różnicowanie filarii w rozmazie krwi, niemniej jednoznacznie określenie ich typu wymaga wykonania bardziej specjalistycznych badań z wykorzystaniem techniki PCR.

Cechy morfologiczne filarii

D. immitis – długość 290-330 μm, bez osłonki, przedni koniec ciała ostro zakończony, ogon prosty z ostrym końcem; przy barwieniu fosfatazą kwaśną – dwa miejsca aktywności: wokół otworu odbytowego i wydalniczegoD. repens – długość 300-370 μm, bez osłonki, przedni koniec ciała tępo zakończony, ogon ostry i nitkowaty, często zakończenie w kształcie rączki parasolki; przy barwieniu fosfatazą kwaśną – jedno miejsce aktywności: wokół otworu odbytowego.

Obecność mikrofilarii można potwierdzić testem Knotta oraz badaniem metodą PCR. To drugie badanie można wykonać dwuetapowo – w pierwszym określa się obecność mikrofilarii i stopień nasilenia inwazji. Drugi etap to różnicowanie umożliwiające określenie konkretnego gatunku pasożyta.

Leczenie

Zarówno w przypadku psów, jak i kotów, nie ma opracowanych schematów leczenia dirfililariozy skórnej. Zwykle stosuje się leczenie objawowe. Obejmuje ono m.in. podawanie glikokortykosteroidów,...