Diagnostyka radiograficzna w stomatologii

W wewnątrzustnej radiografii stomatologicznej obowiązują nieco inne zasady wykonywania zdjęcia (1, 5, 6, 11, 15, 22, 26, 27). Podstawową jest ustawienie promienia głównego na granicę dziąsła i zęba. Dzięki temu nie następuje „odcięcie” obrazu korzenia zęba na radiogramie. Detektor promieniowania powinien zostać umieszczony tak, by odebrać wtórną wiązkę promieniowania. W praktyce uważa się, że powinien być on wsunięty jak najgłębiej jamy ustnej, a tylko niewielka jego część powinna pozostać widoczna wokół korony badanego zęba. Również ustawienie kąta padania promieni rentgenowskich wymaga uwagi. Stosowane są 2 podstawowe techniki: technika kąta prostego (zwana też techniką równoległą) oraz technika dwusiecznej kąta (16, 26). W technice kąta prostego detektor promieniowania rentgenowskiego umieszczony jest równolegle do długiej osi zęba po jego stronie językowej. Lampa ustawiana jest tak, by promień główny przebiegał prostopadle do zęba i detektora. Tym samym przednia krawędź lampy, oś długa zęba i płaszczyzna detektora pozostają do siebie równolegle (ryc. 6). Metoda ta jest stosunkowo prosta. Niestety, ze względu na kształt podniebienia twardego ustawienie zębów i stosunki anatomiczne w jamie ustnej, wykorzystanie techniki dwusiecznej kąta jest niezbędne do badania wszystkich zębów szczęki oraz siekaczy i kłów żuchwy u zwierzęcia.

Detektor zostaje umieszczony po stronie językowej zęba tak blisko, jak to jest możliwe, wzdłuż jego długiej osi. Następnie należy ocenić kąt powstały między długą osią zęba a detektorem i podzielić go na pół (otrzymujemy tzw. dwusieczną kąta) (ryc. 7). Lampę rentgenowską należy ustawić tak, by promień główny przebiegał pod kątem prostym do dwusiecznej kąta (czyli przednia krawędź lampy rentgenowskiej ustawiona będzie równolegle do dwusiecznej kąta). Wyjątek stanowi ocena łukowato przebiegającego korzenia kła szczęki. Pojedynczy autorzy proponują uwzględnianie w ocenie przede wszystkim części przywierzchołkowej korzenia i tej częśc...