Diagnostyka radiograficzna w stomatologii

W projekcji strzałkowej grzbietowo-brzusznej zwierzę leży na brzuchu z głową przyciśniętą do blatu stołu, tak, by podniebienie twarde zwierzęcia było ustawione równolegle do niego. Kasetę z błoną rentgenowską należy wsunąć głęboko do jamy ustnej, tak, by była równoległa do podniebienia twardego, a promień główny odchylić pod kątem 20° od pionu. Otrzymany obraz przedstawia siekacze i kły szczęki (ryc. 3, s. 16). W projekcji brzuszno-grzbietowej zwierzę leży na grzbiecie, z głową ułożoną tak, by jego podniebienie twarde było ustawione równolegle do blatu stołu. Jama ustna powinna zostać otwarta możliwie najszerzej, a promieniem głównym ustawionym pod kątem 20° celować na linię środkową na wysokości trzeciego przedtrzonowca. Projekcja ta służy uwidocznieniu siekaczy i kłów żuchwy. Radiogramy wykonane przy użyciu standardowych aparatów rentgenowskich przedstawiają kilka zębów wraz z otaczającą je tkanką kostną (ryc. 2 i 3, s. 16). Okazują się one szczególnie przydatne w ocenie zmian patologicznych obejmujących szczękę i żuchwę (np. zmiany pourazowe lub rozrostowe). Jednak niektóre z korzeni zębów, szczególnie trzonowców i ostatnich przedtrzonowców, na otrzymanych taką metodą radiogramach pozostają niewidoczne. Co więcej, wykonanie dodatkowych zdjęć skośnych nie w każdym przypadku je uwidoczni – taki problem spotkamy u psów brachycefalicznych, u których występuje silne stłoczenie zębów (ryc. 4, s. 17).

Innym problemem jest zniekształcenie obrazu – ze względu na skośne ustawienie zęba w stosunku do płaszczyzny odbiorczej. Najczęściej obserwowaną zmianą jest skrócenie obrazu korzenia (ryc. 5, s. 17).

Inną organizacyjną wadą jest lokalizacja aparatu rentgenowskiego. Aparat przeznaczony do wielu różnych badań zwykle umieszczany jest w innym pomieszczeniu niż gabinet stomatologiczny, co stanowi utrudnienie w przypadku wykonywania radiogramów kontrolnych podczas zabiegów stomatologicznych (16).

Zdjęcia zębowe, czyli wewnątrzustne, wykonywane punktowym aparatem s...