Diagnostyka i leczenie zwyrodnienia śluzowatego zastawki dwudzielnej u psów Cz. III. Stadium C

Leki moczopędne

Jest to grupa obejmująca leki różniące się budową chemiczną, miejscem działania oraz efektem diuretycznym. Głównym efektem ich działania, który wykorzystujemy w leczeniu CHF, jest zwiększenie wydalania moczu oraz sodu, który w znacznej mierze wpływa na objętość płynu zewnątrzkomórkowego.

Spośród wielu sposobów podziału w praktyce klinicznej najczęściej stosuje się podział na: diuretyki pętlowe (furosemid, torasemid), diuretyki tiazydowe (chlorotiazyd, hydrochlorotiazyd) oraz diuretyki oszczędzające potas (spironolakton). Chociaż w leczeniu CHF zastosowanie mają wszystkie wymienione grupy, najczęściej wykorzystuje się diuretyki pętlowe, zwłaszcza furosemid, który charakteryzuje się szybkim działaniem. Mechanizm jego działania polega na hamowaniu resorpcji zwrotnej jonów sodowych i chlorkowych w odcinku wstępującym pętli Henlego, co prowadzi do zwiększonego wydalania potasu. Efektem jest wymuszone wydalanie sodu i wody wraz z moczem. Dodatkowo obserwuje się zmniejszenie obciążenia wstępnego poprzez rozkurcz obwodowych naczyń żylnych. Coraz częściej w terapii CHF furosemid jest zastępowany przez inny diuretyk pętlowy – torasemid – który jest diuretykiem dłużej działającym oraz silniejszym niż furosemid, jednak jego działanie moczopędne występuje po nieco dłuższym czasie od podania w porównaniu z furosemidem.

Wartym wspomnienia jest również spironolakton, który jako słaby diuretyk nie jest stosowany w monoterapii. Główne korzyści wynikające z jego zastosowania u pacjentów z CHF są związane z działaniem oszczędzającym potas oraz antagonistycznym w stosunku do aldosteronu, przez co wywiera działanie kardioprotekcyjne dzięki zahamowaniu włóknienia mięśnia sercowego. To ostatnie zostało potwierdzone w badaniu DELAY, w którym wykazano, że zastosowanie u psów w fazie B2 MMVD połączenia benazeprilu oraz spironolaktonu wydaje się korzystne w zmniejszeniu a nawet odwróceniu efektu przebudowy serca poprzez jego włóknienie (18). Dodatkowo stwierdzono...