Nowe techniki diagnostyczne w dermatologii – wideodermatoskopia i ultrasonografia wysokich częstotliwości

Zastosowanie w dermatologii weterynaryjnej

W medycynie weterynaryjnej wideodermatoskopia używana jest od stosunkowo niedawna, w większości przypadków u zwierząt towarzyszących (psy i koty) oraz u koni (5, 8, 15, 17). Dotychczas przeprowadzone u tych gatunków badania umożliwiły przede wszystkim ocenę obrazów dermatoskopowych zdrowych zwierząt, jak również charakterystykę włosów w celu oceny ich grubości, gęstości i zróżnicowania tych parametrów na rożnych okolicach ciała. Niewiele jest jak dotychczas obserwacji dotyczących stosowania metody w rożnych stanach chorobowych. Wideodermatoskopia stosowana była do oceny skóry w przypadkach kilku chorób. Metodę wykorzystywano do rozpoznawania: dermatofitozy, nużycy, bakteryjnego zapalenia mieszków włosowych, chorób przebiegających z powstawaniem wyłysień zarówno niezapalnych, jak i związanych ze świądem (3, 5, 13, 14, 16, 17, 19, 20).

Metoda okazała się przydatna w rozpoznawaniu dermatofitoz u psów i kotów. Dla zakażenia dermatofitami, w obrazie wideodermatoskopowym, najbardziej typowe jest stwierdzenie w badaniu połamanych włosów o wyglądzie przecinka (ang. coma-like), ponadto widoczne są tłuste łuski o barwie od żółtej do brązowej (14). Włosy o wyglądzie przecinka są uważane za najbardziej charakterystyczny objaw dermatoskopowy w przypadku grzybic u kotów. Taki wygląd włosów związany jest z ich deformacją na skutek obecności wewnątrz nich strzępek dermatofitów, jak również artrospor. Podobne objawy w obrazie dermatoskopowym stwierdzane były u psów zakażonych dermatofitami (13).

W przypadku występowania wyłysień na tle samouszkodzeń u kotów najważniejszym objawem jest występowanie połamanych na różnej wysokości włosów oraz krótkich połamanych pęczków włosów, wychodzących z ujść miesz...