Nowe techniki diagnostyczne w dermatologii – wideodermatoskopia i ultrasonografia wysokich częstotliwości

Wideodermatoskopia od klasycznej dermatoskopii różni się przede wszystkim tym, że wideodermatoskop ma możliwość cyfrowego zarejestrowania obrazu o wysokiej rozdzielczości z możliwością wielokrotnego jego powiększenia. Dzięki możliwości zapisania obrazu, badanie skrócone jest do minimum, co jest szczególnie ważne w przypadku zwierząt. Pozwala to również na przysłanie obrazów do konsultacji przez innego dermatologa. Wideodermatoskopia, jak zostało wcześniej wspomniane, może być wykonana w świetle spolaryzowanym lub nie. Użycie światła spolaryzowanego eliminuje odblaski od powierzchni skóry.

W związku z tym, że przy użyciu światła spolaryzowanego nie jest niezbędny bezpośredni kontakt soczewki ze skórą, metoda ta jest wygodniejsza do oceny zmian o nierównej powierzchni. W przypadku użycia światła spolaryzowanego nie jest niezbędne stosowanie immersji (można jej jednak używać), podczas gdy przy oglądaniu skóry w świetle niespolaryzowanym, szczególnie przy dużych powiększeniach – od 50x – zwykle niezbędne jest zastosowanie immersji. Zastosowanie immersji zwiększa przezierność warstwy rogowej naskórka, zapobiega powstawaniu odblasków i ułatwia przyleganie soczewki w przypadku oceny okolic o nierównej powierzchni. Jako immersje można zastosować olejek immersyjny, żel do USG (szczególnie w przypadku nierównych powierzchni), płyny dezynfekujące skórę czy nawet wodę.

Dermatoskopia w świetle niespolaryzowanym może być używana również bez immersji, jako tzw. „sucha” dermoskopia (ang. dry dermoscopy) w przypadku oceny struktur, takich jak: włosy, ujścia gruczołów potowych. Immersja może również utrudnić ocenę naczyń krwionośnych oraz prowadzić do zmiany barwy (rozjaśniać je) zmian skórnych. Z obserwacji autorów wynika, że u zwierząt „sucha” dermatoskopia sprawdza się również w ocenie powierzchni sk...