Melanoderma i łysienie yorkshire terrierów. Przykład wyłysień niezapalnych u psów

Proces diagnostyczny

Proces diagnostyczny w przebiegu łysienia wzorzystego powinien obejmować dokładne zebranie wywiadu (ze szczególnym uwzględnieniem wieku pojawienia się pierwszych objawów), badanie dermatologiczne oraz wykluczenie, w drodze diagnostyki różnicowej, endokrynopatii (zwłaszcza niedoczynności tarczycy i nadczynności kory nadnerczy), łysienia plackowatego, a także wyłysień wrodzonych. W przypadku podtypu „usznego” powinno brać się pod uwagę również łojotok brzegów małżowin usznych. Rozpoznanie melanodermy i łysienia yorkshire terrierów nie przysparza zazwyczaj kłopotów i stawiane jest głównie na podstawie obrazu klinicznego, szczególnie zaś wieku i rasy pacjenta. Należy pamiętać, że mimo najczęściej bardzo charakterystycznego wyglądu zmian skórnych, niezapalne wyłysienia u psów mogą ulegać wtórnym powikłaniom infekcyjnym, co potencjalnie komplikuje diagnozę i leczenie. Dlatego też, mimo że w przypadku „skórzastego ucha” wtórne infekcje bakteryjne i drożdżakowe nie są częste, wskazane jest wykonanie badania cytologicznego w celu ich wykluczenia. Zasadne jest również wykonanie zeskrobiny skórnej w celu wykluczenia demodekozy oraz badania hodowlanego w celu wykluczenia dermatofitozy.

Proces diagnostyczny łysienia wzorzystego wraz z przypadkami „skórzastego ucha” może obejmować także pobranie bioptatu z najbardziej zmienionego obszaru skóry, jednak obraz histopatologiczny nie jest rozstrzygający, ponieważ może mieć wiele wspólnych cech m.in. z endokrynopatiami, a także w dużej mierze zależy od czasu trwania choroby. Na poziomie histologicznym wiodącą cechą jest znacznego stopnia miniaturyzacja anagenowych mieszków włosowych. Widoczna może być także hiperkeratoza przymieszkowa, gromadzenie się melaniny w obrębie mieszków włosowych i hiperpigmentacja naskórka (szczególnie w przewlekłych przypadkach). W przypadku „skórzastego ucha”, w praktyce często odstępuje się od badania dermatopatologicznego, polegając głównie na obrazie klinicznym pacjenta.
...