Łysienie z rozrzedzeniem koloru

Objawy

Psy dotknięte chorobą rodzą się z prawidłową okrywą włosową, a pierwsze jej objawy ujawniają się zwykle u osobników młodych w wieku 4-18 miesięcy (6, 7, 9, 11). Zaobserwowano, że w niektórych przypadkach choroba może pozostawać w „latencji” do czasu ukończenia przez zwierzę 3.-6. roku życia, ale występuje to stosunkowo rzadko (9).

Na samym początku choroby obserwuje się pogorszenie jakości okrywy włosowej. Włosy stają się matowe, suche i łamliwe, a wraz z upływem czasu postępuje ich utrata. Początkowo pojawiają się przerzedzenia włosa, a kolejno częściowe lub całkowite wyłysienia, przy czym proces chorobowy dotyczy jedynie włosów o rozrzedzonej barwie, a obszary ciała porośnięte włosem o nierozjaśnionym kolorze pozostają niezmienione (ryc. 1a-c) (3, 4, 7, 9).

Pierwsze ubytki włosa najczęściej lokalizują się na tułowiu i bokach ciała zwierzęcia, a następnie rozprzestrzeniają się na okolicę głowy, ogona i kończyn (4, 9). Sierść chorych psów może przypominać „wygryzioną przez mole”, a skóra w miejscach bezwłosych może ulegać hiperpigmentacji (7, 9).

Stopień nasilenia zmian jest różny u każdego osobnika (7). W początkowym okresie choroby miejsca bezwłose mogą częściowo porastać, natomiast wraz z upływem lat dochodzi do powstawania całkowitych wyłysień i kilkuletnie zwierzęta mogą być praktycznie bezwłose (ryc. 2a-c).

W miejscach wyłysień mogą pojawiać się zaskórniki i grudki przymieszkowe, a niekiedy również nasilone złuszczenie się naskórka.

W przebiegu CDA nie obserwuje się świądu, ale może się on pojawić w przypadku, gdy dojdzie do wtórnych zakażeń bakteryjnych (3, 6, 7, 9).

Rozpoznanie różnicowe

W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić dermatozy endokrynne powodujące powstawanie wyłysień niezapalnych, tj. niedoczynność tarczycy, nadczynność kory nadnerczy i zaburzenia dotyczące hormonów płciowych oraz choroby, w przebiegu których pojawiają się wyłysienia o charakterze zapalnym, przede wszystkim nużycę, dermatofitozę i bakteryjn...