Różnorodność genetyczna parwowirusów izolowanych z klinicznych przypadków choroby od psów w Polsce

Parwowiroza psów jest zakaźną wirusową chorobą powodowaną przez parwowirus psi (ang. canine parvovirus – CPV-2), który należy do rodziny Parvoviridae, podrodziny Parvovirinae, rodzaju Protoparvovirus (10). Materiał genetyczny wirusa stanowi ssDNA, które koduje dwa niestrukturalne białka (NS1 i NS2) oraz trzy białka strukturalne (VP1, VP2 i VP3). Białko VP2 stanowi 90% kapsydu wirusa i jest jego głównym białkiem antygenowym (8).

Parwowirus atakuje najczęściej osobniki młode (w wieku od 6. tygodnia życia do 6. miesiąca), narażone na stres, inwazje pasożytnicze oraz utrzymywane w złych warunkach sanitarnych (6). Za najważniejszy czynnik ryzyka zachorowania na parwowirozę uznaje się brak szczepień ochronnych (5).

Wirus jest przenoszony głównie z kałem chorych zwierząt, a do zakażenia dochodzi drogą pokarmową. Choroba manifestuje się biegunką, wymiotami i gorączką. U chorych osobników badaniem hematologicznym notuje się leukopenię oraz niedokrwistość związaną z utratą krwi do światła przewodu pokarmowego (2, 6).

Pierwsze przypadki parwowirozy u psów zostały opisane w 1978 r. w USA i były wywoływane przez szczep CPV-2. W kolejnych latach wirus rozprzestrzeniał się na inne obszary świata i ewoluował. Scharakteryzowane zostały trzy kolejne jego szczepy: CPV-2a (426Asn), CPV-2b (426Asp) oraz CPV-2c (426Glu) (1). Szczepy te niemal całkowicie wyparły CPV-2 i obecnie występują niemal na całym świecie (7). Wraz z wprowadzeniem szczepień profilaktycznych występowanie choroby w populacji psów zostało znacznie ograniczone, niemniej w ostatnich latach na terenie Polski zaobserwowano większą liczbę przypadków choroby także u osobników dorosłych regularnie poddawanych szczepieniom przeciwko CPV-2. Pojawia się więc pytanie, czy na terenie naszego kraju nie pojawiły się nowe szczepy wirusa, w stosunku do których szczepienia profilaktyczne nie dają pełnej odporności? Aby rozwiązać te wątpliwości, konieczny jest monitoring genetyczny CPV oraz analiza sekwencji nukleotydowyc...