Jelitowa postać parwowirozy psów – praktyczne podejście do diagnostyki i leczenia - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Jelitowa postać parwowirozy psów – praktyczne podejście do diagnostyki i leczenia

Objawy kliniczne

Pierwsze objawy kliniczne parwowirozy są nieswoiste. Występują po 3-7-dniowym okresie inkubacji. Pojawiają się się brak apetytu, posmutnienie, niechęć do zabawy. Często objawy te są bagatelizowane przez właścicieli psów, szczególnie gdy występują bezpośrednio po nabyciu szczenięcia. Nierzadko nowy opiekun uważa, że szczenię „po prostu ma spokojny charakter”.

Po okresie inkubacji u zakażonego psa pojawiają się wymioty, gorączka oraz biegunka. Początkowo stolec jest mniej zwarty, mogą występować w nim pasma śluzu. Następnie staje się papkowaty, niekiedy wręcz wodnisty. Dość często kał jest podbarwiony krwią, wielokrotnie jest wręcz krwisty, z charakterystycznym mdłym zapachem zhemolizowanej krwi.

W początkowym etapie choroby wzmożona jest perystaltyka jelit, co może przyczynić się do wystąpienia wgłobienia jelita, natomiast w późniejszym etapie choroby dochodzi do atonii jelit. Wymioty oraz nasilona biegunka są przyczyną silnego odwodnienia oraz zaburzeń elektrolitowych, a także kwasicy metabolicznej. Z tego powodu pacjenci w zaawansowanym stadium choroby zalegają.

Ze strony układu oddechowego można zaobserwować przyspieszenie oddechu spowodowane kwasicą metaboliczną. Niekiedy dochodzi również do wystąpienia zachłystowego zapalenia płuc. Psy w stanie ciężkim z SIRS mają zwiększoną częstość uderzeń serca oraz wyższą liczbę oddechów, a także gorączkę. Bardzo silne odwodnienie i utrata krwi lub zmniejszenie napięcia ścian naczyń krwionośnych wraz ze zwiększeniem ich przepuszczalności w przebiegu SIRS doprowadzają do wstrząsu. W tym stanie psy zalegają na boku, mają chłodne kończyny, blade błony śluzowe i słabo wyczuwalne tętno (1-8).

Rozpoznanie

Na podstawie wywiadu oraz badania klinicznego można podejrzewać parwowirozę, jednak żaden z objawów parwowirozy nie jest dla niej patognomoniczny i nie uprawnia do postawienia ostatecznego rozpoznania. Nie każda krwista biegunka u szczenięcia to parwowiroza, ale przy każdej powinno się ją...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy