Jelitowa postać parwowirozy psów – praktyczne podejście do diagnostyki i leczenia - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Jelitowa postać parwowirozy psów – praktyczne podejście do diagnostyki i leczenia

Parwowiroza psów jest notowana w Polsce od wczesnych lat osiemdziesiątych XX wieku. Występowanie przypadków tej choroby udało się opanować dzięki powszechnie stosowanym szczepieniom oraz zwiększeniu świadomości właścicieli psów w zakresie chorób zakaźnych tych zwierząt. Wciąż jednak parwowiroza jest uznawana za jedno z najpoważniejszych zagrożeń, szczególnie dla szczeniąt poniżej szóstego miesiąca życia, gdyż to one są najbardziej narażone na wystąpienie tej choroby oraz śmierć w jej przebiegu.

Obecnie najczęściej jest notowana postać jelitowa, dlatego dalsza część niniejszego artykułu będzie dotyczyła tejże postaci. Jednakże możliwe jest również wystąpienie postaci sercowej, objawiającej się jako nagłe zgony szczeniąt do 8. tygodnia życia – obecnie notowana bardzo rzadko. Czynnikiem zakaźnym odpowiedzialnym za wystąpienie parwowirozy jest psi parwowirus typu drugiego (CPV-2 – ang. canine parvovirus type 2). Wirus nieposiadający lipidowej otoczki, którego materiał genetyczny stanowi jednoniciowe DNA. Występuje on w trzech wariantach: CPV-2a, CPV-2b, CPV-2c. Wykazuje szczególny tropizm do komórek, które ulegają intensywnym podziałom mitotycznym.

Czynnikami mającymi wpływ na wystąpienie choroby są: stres, zarażenia pasożytami, złe warunki higieniczne, w których przebywają psy, zbyt duże zagęszczenie zwierząt.

Przede wszystkim jednak kluczowym czynnikiem jest brak szczepień ochronnych (1, 2).

Patogeneza

Źródłem zakażenia są w głównej mierze psy chore, ale także zakażone bezobjawowo, których odchody, wymiociny, mocz oraz ślina zawierają aktywne wiriony. Do zakażenia może dojść drogą bezpośrednią, ale także pośrednią z uwagi na ogromne ilości wirionów wydalanych z kałem oraz niezwykłą oporność CPV-2 na warunki środowiskowe. Parwowirus jest oporny na wielokrotne zamrażanie i rozmrażanie, a w wysuszonym kale, w temp. 4°C nie traci właściwości chorobotwórczych przez ponad rok. W organizmie zakażonego zwierzęcia wirus ma zdolność do przechodzenia przez ...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy