Choroby wirusowe układu oddechowego psów i kotów

Rozpoznanie

Dane z wywiadu, takie jak występowanie kaszlu u innych zwierząt tego samego gatunku w otoczeniu pacjenta, duże zagęszczenie zwierząt, niedawne wystąpienie sytuacji stresowej, brak stosownych szczepień oraz badanie kliniczne, stanowią istotny element procesu diagnostycznego i często są wystarczające do postawienia rozpoznania oraz rozpoczęcia leczenia. Jednakże wskazanie konkretnego patogenu możliwe jest tylko w oparciu o badania laboratoryjne. Pomocne są badania wykrywające materiał genetyczny patogenu (PCR), bakteriologiczne, a do monitoringu przebiegu choroby można stosować badania serologiczne. Jednakże samo wykazanie obecności przeciwciał przeciwko patogenom informuje lekarza wyłącznie o tym, że zwierzę posiada badane przeciwciała. U szczeniąt i kociąt poniżej 16. tygodnia życia mogą to być przeciwciała matczyne. Ich obecność u starszych zwierząt informuje, że miały one wcześniej kontakt z danym zarazkiem, co z uwagi na powszechnie stosowane szczepienia ochronne oraz rozpowszechnienie części z omawianych wirusów układu oddechowego w populacji psów i kotów zdarza się bardzo często. Dlatego jednokrotne badanie serologiczne nie może stanowić podstawy do rozpoznania. Dopiero czterokrotny wzrost poziomu przeciwciał, w badaniu par surowic, w odstępie około trzech tygodni, czyli wykazanie serokonwersji, świadczy o aktywnym zakażeniu, o ile w ostatnim czasie zwierzę nie było szczepione przeciwko temu patogenowi. Wykazanie serokonwersji ma znaczenie retrospektywne. W przebiegu herpeswirozy miano przeciwciał dla tego patogenu bardzo szybko zmniejsza się po zakażeniu. Zdecydowanie szybszym, a przy tym dokładniejszym testem jest wykazanie obecności materiału genetycznego patogenów w badaniu PCR. Wynik takiego badania uzyskuje się w przeciągu kilku dni roboczych. Badanie to jest bardzo wiarygodne, a czynności przedlaboratoryjne lub zanieczyszczenie próbek ma na nie znikomy wpływ. Materiał do badań PCR powinien być pobierany na wczesnym etapie choroby, by...