Borelioza zwierząt towarzyszących w kontekście medycyny człowieka

Borelioza lub choroba z Lyme, określana także mianem krętkowicy kleszczowej, jest metazoonozą występującą na półkuli północnej, związaną z występowaniem kleszczy z rodzaju Ixodes. Czynnikiem etiologicznym są niektóre bakterie z grupy Borrelia burgdorferi sensu lato. Choroba opisywana przede wszystkim u ludzi, dotyka również zwierząt. Objawy są wieloukładowe i mogą dotyczyć między innymi skóry, stawów, układu nerwowego, nerek oraz serca.

Rys historyczny

Pierwszy opis pacjenta, u którego występowały zmiany skórne późnej postaci boreliozy, pochodzi z 1883 roku, z ówczesnego Breslau. Przypadek ten opisał lekarz Alfred Buchwald. Krętki rodzaju Borrelia zostały odkryte w 1905 roku przez strasburskiego mikrobiologa Amédée Borrela. Kilka lat później szwedzki dermatolog Arvid Afzelius, przedstawiając wyniki badań nad rumieniem wędrującym, postawił hipotezę, że obecność tej zmiany może mieć związek z infestacją kleszcza. Pierwsze opisy neuroboreliozy pochodzą z 1922 roku – dokonali ich niezależnie Charles Garin i Antoine Bujadoux.

W latach 40. XX wieku Alfred Bannwarth zaobserwował zespół zmian neurologicznych poprzedzonych występowaniem rumienia skórnego. Powiązując przypadki ukąszenia pacjentów przez kleszcze z późniejszym występowaniem objawów neurologicznych. W 1977 roku opublikowany został opis przypadków zapalenia stawów u kilkudziesięciu pacjentów z obecnym rumieniem wędrującym (1). Willy Burgdofer w 1982 roku wyizolował z kleszcza spiralne bakterie, które nazwane zostały Borrelia burgdorferi. Rok później wyizolowano krętka z krwi pacjenta z objawami choroby z Lyme.

Pierwsze doniesienia o występowaniu tej choroby u psów pojawiły się sto lat później niż opis Buchwalda, bo pod koniec lat 80. XX wieku (2). Borelioza może wydawać się stosunkowo nową chorobą. Jednak najstarszy udokumentowany przypad...