Praktyczne aspekty sztucznej stymulacji serca

Procedura implantacji stymulatora

Do przeprowadzenia zabiegu implantacji rozrusznika serca w pierwszej kolejności potrzebne są odpowiednio wyposażona sala zabiegowa z dostępem do fluoroskopii oraz kompatybilny ze stosowanym rozrusznikiem programator pozwalający ustawić odpowiednie parametry stymulacji (3, 13).

Na wymagane instrumentarium składają się:

fluoroskop,

programator (ryc. 3),

stymulator,

elektroda wsierdziowa odpowiedniej długości o czynnej lub biernej fiksacji,

zestaw narzędzi chirurgicznych,

materiały szewne monofilamentowe niewchłanialne oraz wchłanialne,

opcjonalnie śródoperacyjna echokardiografia.

Ryc. 3. Programator Encore dla systemu
Medtronic/Vitatron; ryc. archiwum pracowni kardiologii UPWr

W przypadku pacjentów niestabilnych, o znacząco podwyższonym ryzyku znieczulenia ogólnego, wskazane może być zastosowanie tak zwanej stymulacji tymczasowej z wprowadzeniem elektrody do serca z dostępu przezżylnego oraz wykorzystaniem zewnętrznego generatora impulsów. Jest to procedura, którą można wykonać pod kontrolą fluoroskopii w przypadku pacjentów spokojnych nawet bez znieczulenia ogólnego czy jedynie w łagodnej sedacji.

Właściwy zabieg wszczepienia stymulatora rozpoczyna się od odpowiedniego przygotowania pola operacyjnego na szyi pacjenta, zwykle po stronie prawej. Jest to preferowana strona z dwóch powodów. Po pierwsze, ogranicza to ryzyko trudności związane z wprowadzeniem elektrody do serca w przypadku pacjentów z przetrwałą żyłą główną doczaszkową lewą (PLCVC), która jest wrodzoną, nieistotną klinicznie dla pacjenta, anomalią naczyniową. Ponadto prawostronny dostęp do żyły szyjnej jest bardziej naturalny dla praworęcznego operatora. Nacięcie na skórze wykonuje się w bezpośredniej okolicy przebiegu żyły szyjnej w celu jej wypreparowania. Po wypreparowaniu na naczynie zakłada się zabezpieczające i odcinające dopływ krwi szwy lejcowe, a następnie przeprowadza się wenesekcję z wprowadzeniem elektrody do żyły. Na...