Pozasercowe przyczyny zmian w prawej części serca (cz. V)

W ciągu ostatnich lat zauważa się postęp w rozwoju medycyny weterynaryjnej, w tym w kardiologii i pulmonologii weterynaryjnej. W niniejszej pracy celem autorów jest dokonanie przeglądu mechanizmów odpowiadających za prawokomorową niewydolność serca niezwiązaną z chorobą serca, w szczególności mechanizmów powstawania i rozwoju nadciśnienia płucnego. U zwierząt nadciśnienie płucne jest pierwotnym zaburzeniem naczyniowym płuc lub jest konsekwencją chorób serca, płuc i chorób układowych.

Celem pracy jest przybliżenie patofizjologii oraz najczęstszych schorzeń predysponujących do wystąpienia nadciśnienia płucnego w medycynie weterynaryjnej małych zwierząt.

Patofizjologia nadciśnienia płucnego

Nadciśnienie płucne (PH, ang. pulmonary hypertension) definiuje się jako nieprawidłowo zwiększone ciśnienie w układzie naczyniowym płuc. Kryterium rozpoznawania PH jest bezpośrednia ocena tętniczego ciśnienia płucnego (PAP, ang. pulmonary arterial pressure) przez cewnikowanie prawego serca (RHC, ang. right heart catheterization). Nadciśnienie płucne jest stanem hemodynamicznym i patofizjologicznym, w którym średnie ciśnienie w tętnicy płucnej mierzone w spoczynku, podczas cewnikowania prawego serca, osiąga lub przekracza wartość 25-30 mmHg (1, 2), a w medycynie człowieka PH zdefiniowano jako średnie PAP ≥ 25 mmHg w spoczynku (1). Ze względu na inwazyjny charakter badania RHC nie jest ono wykonywane rutynowo w medycynie weterynaryjnej (2, 3).

Badaniem, które pośrednio pozwala na ocenę ryzyka nadciśnienia płucnego, jest echokardiografia (2). Uwidocznia ona zmiany w sercu zachodzące na skutek nadciśnienia płucnego. Obejmują one obecność niedomykalności trójdzielnej i obliczany na jej podstawie gradient ciśnienia. Dodatkowo pomocne jest określenie niedomykalności tętnicy płucnej (2). Ponadto do zmian zachodzących w sercu na skutek PH zalicza się m.in.: spłaszczenie przegrody międzykomorowej, zmniejszenie światła lewej komory, hipertrofię prawej komory (pogrubienie ścia...