Białkomocz a postęp przewlekłej choroby nerek

Białkomocz obserwowany w przebiegu wielu chorób nerek, w tym pierwotnych chorób kłębuszków nerkowych, jak również nefropatii cukrzycowej, jest konsekwencją nieprawidłowego, nadmiernego przesączania białek przez błonę filtracyjną kłębuszków nerkowych oraz późniejszej zaburzonej ich resorpcji przez komórki cewek nerkowych. Od wielu lat białkomocz uważa się za jeden z najistotniejszych czynników rozwoju przewlekłej choroby nerek oraz wskaźnik powikłań sercowo-naczyniowych. Białkomocz jest nie tylko wskaźnikiem pozwalającym na określenie zaawansowania procesu chorobowego toczącego się w kłębuszkach, lecz jest również czynnikiem przyczyniającym się do uszkodzenia cewkowo-śródmiąższowego decydującego o tempie rozwoju każdej przewlekłej nefropatii, niezależnie od pierwotnego bądź wtórnego uszkodzenia kłębuszków nerkowych. Od dłuższego czasu wiadomo, że białkomocz jest silną nefrotoksyną niszczącą mezangium kłębuszka oraz wywołującą stan zapalny w obrębie tkanki śródmiąższowej. W warunkach zwiększonego obciążenia cewek ładunkiem białkowym dochodzi do stanu zapalnego z udziałem licznych prozapalnych cytokin, chemokin czy też czynników wzrostu. W przebiegu tych procesów stwierdza się również migrację i naciekanie śródmiąższu przez komórki zapalne, a także nasilone odróżnicowanie komórkowe, czyli przekształcanie komórek nabłonka cewek w fibroblasty i miofibroblasty. Te elementy komórkowe, jak również obecność nacieków z komórek jednojądrzastych (makrofagów, limfocytów), wydają się odgrywać kluczową rolę w uszkodzeniu i włóknieniu śródmiąższu. Prawdopodobnie istotne znaczenie kliniczne w aspekcie stopniowego pogarszania się filtracji kłębuszkowej może mieć nie tylko stopień uszkodzenia bariery filtracyjnej, wielkość białkomoczu i czas jego trwania, ale również skład jakościowy wydalanych białek (1-3).

Wyniki badań klinicznych dowiodły, że cechy jakościowe białkomoczu są lepszymi czynnikami prognostycznymi progresji przewlekłej choroby nerek niż cechy ilościowe.

Gdy ...