Znieczulenie pacjenta z niewydolnością krążenia

Diagnoza niewydolności serca opiera się o występowanie objawów klinicznych i obiektywnych zmian radiologicznych. Same symptomy nie są wystarczające, aby postawić definitywną diagnozę, szczególnie że obraz kliniczny pacjentów może się różnić.

U niektórych zaobserwować można znaczną nietolerancję wysiłkową przy braku akumulacji płynów w narządach, z kolei inni zostali zgłoszeni z obrzękiem płuc lub wodobrzuszem, ale opiekun nie zauważył u nich zmniejszonej aktywności fizycznej. Jest to jeden z argumentów, dla których wykonanie przesiewowych badań przed znieczuleniem, szczególnie u pacjentów starszych, jest tak istotne. Badania, na których lekarze anestezjolodzy mogą się oprzeć, to badanie EKG i echokardiografia. To pierwsze może wychwycić przerost komór, ich niedotlenienie i uszkodzenia oraz wszelkiego rodzaju zaburzenia rytmu serca, które w miarę możliwości należy ustabilizować jeszcze przed znieczuleniem. Echokardiografia z kolei pozwala na ocenę pracy mięśnia sercowego oraz pozwala zdiagnozować przyczynę problemu. Echo pozwala między innymi na zmierzenie funkcji skurczowej i rozkurczowej. Parametrem najczęściej używanym do oceny zdolności skurczowej serca jest frakcja wyrzutowa. Przyjmuje się, że LVEF > 50% jest dobra, < 40% jest zaburzeniem, < 30% informuje o poważnych zaburzeniach lewej komory. Z punktu widzenia anestezjologa LVEF < 35% będzie wiązało się z wyższym ryzykiem okołooperacyjnym (8).

Zgodnie z klasyfikacją New York Heart Association zaadaptowaną do medycyny weterynaryjnej niewydolność serca można zakwalifikować do czterech grup – grupa I: choroba serca bez objawów klinicznych w postaci nietolerancji wysiłkowej, grupa II: pacjenci z mierną nietolerancją, bez radiograficznych objawów, grupa III: pacjenci z nietolerancja wysiłkową przy normalnej aktywności fizycznej, z radiologicznymi objawami niewydolności serca w postaci kardiomegalii, obrzęku płuc, rozszerzonych naczyń krwionośnych, powiększeniem lewego przedsionka, grupa IV: p...