Znieczulenie pacjenta z niewydolnością krążenia

Określenie „niewydolność krążenia” charakteryzuje każde schorzenie, w przebiegu którego dochodzi do zmniejszenia ciśnienia tętniczego krwi, osłabienia jej ogólnego przepływu przez organizm, co doprowadza do zaburzenia perfuzji tkanek i narządów, które ze względu na niedobór tlenu i substancji odżywczych ulegają często nieodwracalnym uszkodzeniom. Niewydolność krążenia może wynikać z zaburzeń obwodowych oraz zaburzeń pochodzenia sercowego (1, 11). Ze względu na konieczność znieczulenia pacjentów zarówno pierwszej, jak i drugiej grupy, lekarz anestezjolog powinien być świadomy patofizjologii, leczenia i postępowania z różnymi przypadkami.

Niewydolność krążenia pochodzenia sercowego

Niewydolność serca jest definiowana jako niezdolność serca do pracy w funkcji pompy – czyli w taki sposób, aby rzut serca spełniał zapotrzebowanie tkanek na tlen i utrzymywał prawidłowe ciśnienie krwi. Przyczyny tego stanu można zakwalifikować jako:

niewydolność mięśnia sercowego (pierwotna i wtórna);

przeciążenie ciśnieniowe;

przeciążenie objętościowe;

upośledzenie wypełniania komór wtórnie do zmniejszonego powrotu żylnego lub nieprawidłowa podatność (ang. compliance) komór.

Pracując z pacjentami z tą przypadłością, należy pochylić się nad patofizjologią poszczególnych przyczyn. Niewydolność mięśnia sercowego to utrata jego kurczliwości, pierwotna (DCM) lub wtórna, na skutek różnych procesów chorobowych. Brak prawidłowej perfuzji aktywuje mechanizmy kompensacyjne – głównie polegające na retencji sodu i wody w organizmie pacjenta. Zwiększona objętość krwi początkowo utrzymuje objętość wyrzutową serca, niestety prowadząc do dylatacji komór i niedomykalności zastawek.

Przeciążenie ciśnieniowe wynika ze zwiększenia nacisku na ściany komór wtórnie do nadmiernego ciśnienia w obrębie komór serca. Najczęstszymi przyczynami są zwężenie tętnicy płucnej (PS) i zwężenie aorty (AS) lub zwiększony opór naczyniowy wynikający z nadciśnienia ogólnoustrojowego albo płucnego....