System zewnętrznej stabilizacji liniowej Polilock

Inne konfiguracje

Stabilizatory można stosować w bardziej złożonych konfiguracjach w leczeniu złamań miednicy, gdyż są bardzo przydatne ze względu na problematyczną stabilizację tego obszaru. Można je również łączyć ze stabilizacją wewnętrzną, gdyż ramię dźwigni stabilizatora jest znacznie dłuższe w porównaniu do wewnętrznego implantu (płytki i wkrętu). W przypadku stabilizacji hybrydowej po kilku tygodniach, po wytworzeniu się już kalusa kostnego, stabilizator można usunąć, pozostawiając jedynie wewnętrzne implanty, gdyż będą już wtedy poddawane mniejszym obciążeniom (ryc. 20, 21).

Ryc. 20a. Przykłady bardziej złożonych konfiguracji miednicznych; ryc. archiwum autora

Ryc. 20b. Przykłady bardziej złożonych konfiguracji miednicznych; ryc. archiwum autora

21a. Przykłady bardziej złożonych konfiguracji miednicznych; ryc. archiwum autora

21b. Przykłady bardziej złożonych konfiguracji miednicznych; ryc. archiwum autora

Zalecenia dotyczące stosowania

Po autoklawowaniu zalecane jest pozostawienie systemu do ostygnięcia do temperatury pokojowej, aby zapobiec poluzowaniu się implantów, ponieważ rozszerzalność cieplna plastikowego zacisku może powodować luzowanie się haków podczas chłodzenia. Dodatkowo zalecane jest sprawdzenie dokręcenia nakrętek haków po 15 minutach i 24 godzinach od implantacji, ponieważ jest to system plastyczny i elastyczny, w którym plastyczna deformacja zacisku może powodować nieznaczne poluzowanie nakrętki. Zalecane jest używanie zawsze grotowkrętów samogwintujących przy wstępnym nawiercaniu kości, co gwarantuje możliwie jak najlepszą jakość gwintu w korze kostnej. I wreszcie nigdy nie należy dociągać na siłę grotowkrętu do zacisku, gdyż może on się wtedy ugiąć, osłabiając zakotwienie w kości.

Powikłania

Główne powikłania są typowe dla stosowania zewnętrznych stabilizatorów. Jeśli chodzi o obluzowanie implantu, główną przyczyną jest niewykonanie wstępnego wiercenia lub zastosowanie złej techniki implantacji...