System zewnętrznej stabilizacji liniowej Polilock

Typy konfiguracji

Technika implantacji jest prosta i ma na celu zminimalizowanie powikłań związanych ze stabilizatorami zewnętrznymi podczas stabilizacji sił skrętnych (ryc. 10). Najsłabszym punktem wszystkich typów stabilizatorów liniowych z pojedynczym prętem łączącym jest skręcanie się konstrukcji wokół osi belki łączącej. Rotacja ulega znacznemu zmniejszeniu przy stosowaniu haków stabilizujących belkę do zacisku. Ważne jest zatem, aby zwracać szczególną uwagę na ten punkt, żeby utrzymać ryzyko skręcania stabilizatora pod kontrolą. Montaż odbywa się poprzez zamocowanie grotowkrętu do zacisku za pomocą krótkiego haka, a następnie przez zablokowanie tego zacisku na pręcie za pomocą krótkiego, szerszego haka (ryc. 11). Jedną z zalet systemu jest to, że umożliwia on unieruchomienie dwóch grotowkrętów w tym samym zacisku przy stosowaniu zacisków z otworami nieliniowymi (ryc. 12). W dalszej części artykułu przedstawiono kilka zaleceń dotyczących klinicznego zastosowania zespołów konstrukcji tego typu. Ponieważ jest to stabilizator liniowy, chirurg powinien podjąć decyzję o konfiguracji w oparciu o swoje doświadczenie i analizę przypadku.

Ryc. 10. Schemat sił skrętnych; ryc. archiwum autora

Ryc. 11. Montaż systemu stabilizacji zewnętrznej Polilock; ryc. archiwum autora

Ryc. 12. Wariant montażu systemu Polilock z dwoma grotowkrętami mocowanymi na tym samym zacisku; ryc. archiwum autora

Jednostronna, monoplanarna konfiguracja typu IA

Jest to najlżejsza struktura, choć najsłabsza pod względem biomechanicznym (ryc. 13, 14). Aby zminimalizować ryzyko, można zastosować różne strategie:

dla każdego odłamu stosować przynajmniej trzy grotowkręty i dwa haki stabilizujące zaciski do belki;

zawsze, gdy jest to wykonalne, stosować konfigurację tie-in, łącząc szpilkę IM hakami;

gdy odłam jest bardzo mały, można rozważyć zastosowanie konfiguracji T, która jest zalecana u bardzo młodych zwierząt o niskiej masie ciała (nieprzekraczającej 3 kg) ora...