Biomarkery w diagnostyce funkcji nerek

Krwawienie z przewodu pokarmowego również prowadzi do podwyższonego stężenia mocznika. To sprawia, że jest on dość trudnym parametrem przy ocenie GFR. Istnieje jednak jedna zaleta badania mocznika: chociaż sam nie jest toksyczny, jego podwyższony poziom często dobrze koreluje z mocznicą.

Optymalnie mocznik oznacza się z surowicy. Krew należy odwirować, a surowicę odciągnąć do nowej probówki. W przeciwnym razie istnieje ryzyko otrzymania nieprawidłowo wysokich wyników z powodu możliwej hemolizy, do której może dojść podczas transportu próbki do laboratorium. Oprócz hemolizy również hiperbilirubinemia może prowadzić do wzrostu stężenia mocznika. Z kolei poziom mocznika oznaczony w surowicy lipemicznej może być obniżony.

Porównując wyniki badań wykonywanych w różnych laboratoriach lub tych wykonanych w laboratorium i w gabinecie, należy zwrócić uwagę na to, jaki dokładnie parametr jest oznaczany. W przypadku mocznika może być to UREA (mocznik) lub BUN (azot mocznikowy we krwi). Te parametry nie są równoważne. UREA jest mierzony bezpośrednio. BUN natomiast jest oznaczany metodą pośrednią, za pomocą której nie wykrywa się całej cząsteczki mocznika, a jedynie zawarty w nim azot. W przypadku porównania obu wartości (UREA i BUN) należy zastosować wzory korekcyjne.

Kreatynina

Kreatynina powstaje w wyniku metabolizmu mięśni, a zatem zależy od masy mięśniowej. Jest ona filtrowana przez kłębuszki, ale nie jest ponownie wchłaniana w kanalikach. Koreluje zatem bardzo dobrze z GFR. Wbrew powszechnemu przekonaniu stężenie kreatyniny zaczyna wzrastać na stosunkowo wczesnym etapie choroby nerek, ale tylko wtedy, gdy GFR jest obniżony o 70-85%, poziom kreatyniny wzrasta poza zakres wartości referencyjnych przy zmniejszeniu GFR do 70-85% (próba ślepa kreatyniny). Otrzymany wynik kreatyniny należy dokładnie sprawdzić, gdy jest on wyższy, niż się spodziewano u danego pacjenta (np. z niską masą mięśniową) lub gdy wzrasta stopniowo.

Chociaż kreatynina jest zasadniczo d...