Białe oko – diagnostyka różnicowa w chorobach okulistycznych małych zwierząt

Wrzody rogówki

Wrzodami
rogówki nazywamy każde uszkodzenie jej powierzchni, przebiegające
z zapaleniem. Jest to bardzo częsty problem w okulistyce weterynaryjnej.
Powoduje on zmiany koloru rogówki poprzez obrzęk jej zrębu i utratę
przezroczystości. Woda z przedrogówkowego filmu łzowego dostaje się
do zrębu i pojawiają się zmętnienie oraz odbarwienie, które utrzymują
się do wypełnienia tego uszkodzonego obszaru przez nowy nabłonek
i przywrócenia równowagi osmotycznej. Rozpoznanie powinno zawierać:
dokładne badanie okulistyczne, wykonanie testu łzowego Schirmera,
dokładne badanie lampą szczelinową, barwienie fluoresceiną, pomiar
ciśnienia śródgałkowego. Ważna jest klasyfikacja uszkodzenia na: wrzody
proste i powikłane, wrzody powierzchowne lub głębokie. Leczenie może
obejmować postępowanie farmakologiczne, chirurgiczne i kombinację obu
metod.

Blizna rogówki

Po wygojeniu ubytku na rogówce
pozostaje ślad w postaci zwłóknienia. Podczas naprawy uszkodzonego zrębu
dochodzi do gromadzenia się fibryli kolagenu. Ich przebieg nie jest
regularny, dlatego ograniczają przechodzenie światła przez rogówkę.
Pojawia się charakterystyczna „chmurka”, czyli blizna. W czasie życia
zwierzęcia blizny stają się bardziej przezierne, szczególnie widoczne
jest to u zwierząt młodych oraz u kotów. U psów bardzo często dochodzi
o pigmentacji blizny (szczególnie u ras brachycefalicznych m.in Shih
tzu, mops, buldog francuski). Do opisu wielkości blizny można użyć
następującej nomenklatury: nebula – małe zmętnienie, nacula – mętna plamka, i w końcu leukoma – bielmo.

KCS – Keratoconjunctivitis sicca (suche zapalenie rogówki i spojówki)

Istnieje
wiele przyczyn powstawania KCS, m.in: polekowe, immunologiczne,
idiopatyczne, pozabiegowe, pourazowe, wrodzone, zakaźne, neurogenne,
jatrogenne czy wynikające z wieku pacj...