Lęk separacyjny u psa

Ważne jest dostosowanie protokołu do konkretnego przypadku i konkretnego psa. Sesje trwają krótko, około 30 min lub mniej, zwykle odbywają się 5 razy w tygodniu. Zastosowanie jednego lub dwóch dni przerwy po kilku dniach ćwiczeń przynosi lepsze efekty w nauce. W sesjach biorą udział wszyscy domownicy, pojedynczo lub wspólnie, w zależności od ustalonego protokołu. Niezwykle ważna jest świadomość opiekunów i umiejętność czytania sygnałów wysyłanych przez psa. Na podstawie kart pracy, komentarzy opiekuna i uwag trenera budowane są kolejne protokoły do stosowania w dalszej terapii.

Tab. 2. Przykładowe kroki w protokole modyfikacji zachowań w leczeniu lęku separacyjnego. Terapię należy stosować zawsze pod kierunkiem bahawiorysty

Głównym celem leczenia jest zwiększenie poczucia bezpieczeństwa. Uczymy psa, że ten krótki czas w samotności jest bezpieczny. Budujemy odporność na czas pozostawania w samotności. Stopniowo w treningach wydłużamy go, jednak protokoły projektowane są w specyficzny sposób, tak aby były z jednej strony sesją treningową zwycięską lub stanowiły wyzwanie w zależności od przypadku. Wiele psów już po około 30 dniach w treningu jest w stanie pozostawać samodzielnie, spokojnie w domu ponad 15 minut. Należy jednak liczyć się z dłuższą pracą z psem, gdyż każdy przypadek jest inny, każde środowisko jest wyjątkowe, a każdy opiekun ma różne potrzeby i możliwości. Jest to proces, którego nie możemy w żaden sposób przyśpieszyć, gdyż jest osobniczy i musi trwać tyle, ile wymaga konkretny przypadek.

Systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie) jest najważniejszym składnikiem leczenia, kontrwarunkowanie nie ma decydującego wpływu na leczenie lęku separacyjnego. Zarządzanie środowiskiem jest również niezbędne, gdyż ma na celu zmniejszenie objawów i napięcia w domu, aby dać psu czas na zmianę zachowania, a farmakoterapii na zadziałanie, jeśli ją stosujemy.

Podsumowanie

Problemy związane z separacją są częstymi poważnymi problemami behawioralnymi...