Lęk separacyjny u psa

Każdy pies jest analizowany jako jednostka

Istotą postawienia diagnozy, a następnie leczenia jest obserwacja sygnałów stresu wysyłanych przez psa od momentu rozpoczęcia procesu wychodzenia właściciela do około 30 min po jego wyjściu. Dłuższy czas obserwacji nie ma sensu, gdyż zazwyczaj większość sygnałów stresu i zaburzeń zachowania zostaje zaprezentowanych w ciągu tego czasu pozostawania w samotności. Ponadto pojawia się problem natury etycznej, czy narażanie na taki stres jest uzasadnione. Nie powinno się zbytnio przedłużać obserwacji w przypadku ustalenia wysokiego poziomu stresu, wtedy należy przerwać nagranie/samotny pobyt. Zazwyczaj jednak wystarcza znacznie mniej czasu, aby zaobserwować sygnały stresu. Prawidłowa diagnoza uzależniona jest od wiedzy specjalisty z zakresu psychologii zwierząt lub lekarza weterynarii z doświadczeniem w leczeniu behawioralnym.

Diagnostyka zawsze odbywa się we współpracy z opiekunem. Zostaje on poproszony o to, aby zaczął szykować się do wyjścia jak zwykle, następnie wychodzi na kilka minut. Za pośrednictwem kamer następuje obserwacja zachowania prezentowanego przez psa, czas trwania eksperymentu uzależniony jest od poziomu stresu u psa. Zawsze powinno się mieć na względzie dobro pacjenta. Przyjmuje się, że czas diagnozy i leczenia to okres, w którym zwierzę nie pozostaje nigdy bez opieki. A czas eksperymentu to ostatni raz, kiedy pies doznał tak wysokiego poziomu stresu.

Najważniejsza jest analiza, należy zwrócić szczególną uwagę na:

uważność i czujność podczas rutynowego szykowania się do wyjścia;

reakcje na proces wychodzenia opiekunów z domu;

oznaki stresu, które okazywał, gdy był sam;

reakcje na powrót opiekunów do domu.

Na podstawie tej analizy budujemy protokół szkoleniowy. Nauka to proces indywidualny, jedne psy uczą się szybciej, a inne wolniej.

Terapia

Na początek należy przestać obwiniać ludzi – opiekunów, że w jakikolwiek sposób „zepsuli” swojego psa poprzez rozpieszczanie. Opieku...