Artefakty w bezpośredniej radiografii cyfrowej

Detektor – źródłem artefaktów

Jakość obrazu rentgenowskiego otrzymywanego w radiografii cyfrowej zależy w dużej mierze od samego detektora. Z punktu widzenia technologicznego korzystne dla jakości zdjęć jest wykorzystanie dużych rozmiarów matrycy detektora, co pozwala uzyskać obrazy o zadowalającej rozdzielczości przestrzennej (wyrażonej w wielkości pikseli). Poważnym mankamentem radiografii cyfrowej jest wciąż niski poziom osiąganej rozdzielczości przestrzennej na poziomie 2,5-5 par linii/mm. Zwiększony zakres dynamiki obrazów w systemie DR w pewnym stopniu kompensuje ów deficyt (3, 6, 8, 10, 12).

Źródłem problemu może być ponadto nieprawidłowo funkcjonujący panel detektora. Brak jego kalibracji, lokalne uszkodzenie czy nawet zabrudzenie powierzchni uwidaczniają się w obrazie jako obszar niedostatecznie lub nieprawidłowo naświetlony, z miejscowym zatarciem szczegółów (ryc. 10, s. 57).

Z uwagi na sektorową budowę panelu detektora składającego się z wielu wzmacniaczy w sekcjach tablicy cyfrowej badanie w systemie DDR obarczone jest ryzykiem występowania dyskretnie wyrażonych prostokątnych obszarów o różnych odcieniach szarości. Błąd ten widoczny jest najlepiej na tle radiogramu, poza obiektem badanym. Określany jest mianem „obramowania” bądź „opierzenia” (ang. planking) (ryc. 11, s. 57). Kalibracja detektora pozwala zredukować tego rodzaju artefakt (3, 6, 12). W trakcie użytkowania systemu DDR poszczególne obszary detekcyjne detektora mogą nie być prawidłowo rozpoznawane przez komputer. W procesie tworzenia obrazu ujmowane są jako nieaktywne.

Jako artefakt noszą nazwę martwych pikseli. Na radiogramach wykonywanych podczas kolejnych ekspozycji widoczne są w postaci białych plam zlokalizowanych w określonym obszarze obrazu. Korekcja błędu wymaga kalibracji lub wymiany panelu detektora (3, 6). W sytuacji uszkodzenia matrycy detektora lub braku przesyłu danych do komputera program sterujący zgłasza na stacji technicznej błąd związany z detekcją bądź au...