Zrozumieć oporność drobnoustrojów

Koncepcje farmakodynamiczne związane z stosowaniem antybiotyków i pojawiania się oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe

Celem terapii antybiotykowej jest mikroorganizm odpowiedzialny za infekcję. Eliminacja patogenu jest kluczem do wyleczenia choroby. Jednak sam antybiotyk bez współudziału systemu immunologicznego zainfekowanego organizmu nie jest w stanie tego dokonać. W rzeczywistości podstawowym celem terapii antydrobnoustrojowej jest wsparcie naturalnych mechanizmów eliminacji czynnika zakaźnego (Prescott, 2000).

Farmakodynamika opisuje związek pomiędzy stężeniem antybiotyku w organizmie a intensywnością i długością jego działania farmakologicznego. Musimy pamiętać, że zachodzi interakcja pomiędzy lekiem a patogenem odpowiedzialnym za chorobę, ale również pomiędzy lekiem a florą saprofityczną organizmu.

Antybiotyki nie zawsze niszczą całkowicie patogen, znacznie częściej hamują jego wzrost. W takich przypadkach efektywność jest mierzona w kategoriach zahamowania wzrostu bakterii.

Zahamowanie wzrostu jest mierzone przy użyciu technik mikrobiologicznych in vitro. W każdym przypadku dostępne techniki pozwalają nam określić wrażliwość drobnoustroju antybiotyk w sposób jakościowy (jako wrażliwy, pośredni lub oporny) przy użyciu antybiogramów lub ilościowo, przy użyciu parametrów opisanych poniżej.

Techniki ilościowe

MIC – minimalne stężenie hamujące

MIC to najmniejsze stężenie substancji przecidrobnoustrojowej, które hamuje in vitro wzrost bakterii w określonych warunkach inkubacji (zwykle po 18 lub 24 godzinach inkubacji w podłożu hodowlanym, w temp. 37°C i przy użyciu standardowej wielkości inokulum; Mckellar, 2004, CLSI, 2013) Warunki te nie są identyczne jak te, w których bakterie rosną in vivo (krew, płyn pozakomórkowy, środowisko wewnątrzkomórkowe, mocz, mleko lub obecności wydzieliny ropnej). Łatwo więc zrozumieć, że te dane in vitro nie są rzeczywistym odzwierciedleniem sytuacji in vivo. Pomimo tych ograniczeń MIC jest najczęści...