Nowe parwowirusy świń – znaczenie dla zdrowia trzody chlewnej

W poprzednim numerze „Weterynarii w Terenie” (3/2017) opisano aktualną taksonomię nowych parwowirusów świń (PPVs) oraz ich występowanie w Polsce i na świecie (1). Liczne badania wykazały, że te wirusy występują powszechnie w populacji trzody chlewnej, jednak do tej pory nie określono jednoznacznej roli, jaką pełnią w środowisku i organizmie świń.

W niniejszym artykule przedstawione zostaną dane na temat chorobotwórczości nowych parwowirusów świń, wyzwania stawiane obecnym szczepionkom przeciwko parwowirozie, wpływ dzików na krążenie nowych wirusów u świń, a także zdolności tych wirusów do rekombinacji, która jest jednym z mechanizmów ich ewolucji.

Chorobotwórczość

Jednoznaczne potwierdzenie chorobotwórczości nowo odkrywanych wirusów jest możliwe przede wszystkim w oparciu o doświadczalne zakażenie przy użyciu izolatów uzyskanych w hodowlach komórkowych. Jedynymi parwowirusami zakażającymi świnie, które zostały wyizolowane, są klasyczny parwowirus świń 1 (PPV1) oraz ungulate bocaparvovirus 5 (należący do rodzaju Bocaparvovirus) (2). Dotychczas tylko w przypadku PPV1 chorobotwórczość dla świń została dokładnie poznana. W przypadku nowych parwowirusów ich wpływ na zdrowie świń pozostaje więc w sferze hipotez, jednak w wielu publikacjach naukowych spekuluje się na temat ich potencjalnej patogenności.

Parwowirus świń 1 (PPV1)

Klasyczny PPV1 powoduje zaburzenia rozrodu u ciężarnych loch, które objawiają się zamieraniem zarodków i płodów, mumifikacją płodów, rodzeniem martwych lub mało żywotnych prosiąt oraz opóźnionym występowaniem rui u loch (3). Jest to przyczyną nieregularnych cykli rujowych oraz obniżonej skuteczności inseminacji. Infekcje nieciężarnych loch mają zazwyczaj przebieg subkliniczny. Ponadto opisano przypadki, w których PPV1 był związany z występowaniem zmian na skórze u prosiąt (4, 5), śródmiąższowym zapaleniem nerek u świń w wieku ubojowym (6) oraz z nieropnym zapaleniem mięśnia sercowego u ssących prosiąt (7).

Parwowirus świń 2 (...