Kolano jako wyzwanie diagnostyczne dla lekarza hipiatry

Kontuzja kolana jest wyzwaniem dla hipiatrów pracujących zarówno w terenie, jak i dla lekarzy diagnozujących w klinikach. Złożoność budowy anatomicznej, wielkość samego stawu oraz jego położenie sprawiają, że często dopiero połączenie kilku metod diagnostycznych jest w stanie pomóc lekarzom postawić właściwe rozpoznanie. Same metody są pierwszym etapem trudności, gdyż wielkość kończyny w obrębie kolana wciąż komplikuje przeprowadzenie badania rezonansem magnetycznym bądź zastosowanie tomografii komputerowej. Wyzwaniem może być również stres przy badaniu oraz natura koni – w celu zastosowania większości wymienionych w artykule metod trzeba operować w okolicy tyłu konia, co może być niebezpieczne dla lekarza, obsługi, jak i sprzętu. Bardziej niespokojni pacjenci mogą wymagać sedacji do badania, a to wyklucza możliwość przeprowadzenia w pełni miarodajnych znieczuleń diagnostycznych przy jednej wizycie lekarza.

Anatomia

Kolano jest jednym z najbardziej złożonych stawów w końskim ciele. Zbudowane z połączenia kości udowej, piszczelowej i rzepki, a także dwóch łękotek, to jest gąbczastych dysków amortyzujących kość udową i piszczelową, mięśni prostowników, zginaczy i ich przyczepów oraz łącznie dziewięciu więzadeł stabilizujących staw. Na całość stawu kolanowego składają się trzy przestrzenie maziowe: staw udowo-rzepkowy, stawy udowo-piszczelowy boczny i przyśrodkowy, zaś oba podzielone są na zachyłki doczaszkowe i doogonowe. W zachyłku doogonowym bocznym dodatkowo wyróżniamy część bliższą i dalszą (10). Łączą się one ze sobą zmiennie, najczęściej jednak występuje połączenie stawów udowo-rzepkowego oraz przyśrodkowego udowo-piszczelowego (60-80% przypadków) (14). Komunikacja między stawem udowo-rzepkowym a udowo-piszczelowym bocznym występuje niezwykle rzadko (3% przypadków) (1). Ze względów praktycznych przy posługiwaniu się znieczuleniami diagnostycznymi najlepiej założyć, że przestrzenie te nie komunikują się.

Rzepka jest małą, płaską kością o charakterz...