Cynk w żywieniu trzody chlewnej i jego terapeutyczne dawki

Cynk w paszy i jego formy

Zapotrzebowanie świń na cynk jest uwarunkowane wiekiem, kierunkiem użytkowania oraz stanem fizjologicznym. Cynk może być dostarczany wraz z paszą, materiałami paszowymi (tab. 1) lub też wprowadzany do mieszanek pełnoporcjowych dla zwierząt w różnych formach chemicznych (tab. 2). Jako suplementy cynku stosuje się związki nieorganiczne lub organiczne (chelaty).

Tab. 1. Zawartość cynku w komponentach paszowych stosowanych w żywieniu świń (7)

Tab. 2. Przykłady związków chemicznych cynku stosowanych w żywieniu świń

Formy nieorganiczne

Biorąc pod uwagę związki nieorganiczne, najbardziej popularne są tlenki cynku o różnej koncentracji tego pierwiastka (99,5%, 80%, 72,5%, 52,5%). Poza tlenkami stosuje się również: siarczany, chlorki, węglany, mleczany oraz preparat leczniczy Suibicol, w skład którego wchodzi cynk. Poza tym na rynku dostępnych jest wiele mieszanek paszowych uzupełniających ze zróżnicowaną koncentracją cynku. Biodostępność cynku z form nieorganicznych kształtuje się na poziomie 22% z tlenku cynku, 23% z siarczanu cynku czy 19% z octanów cynku. Ważny jest również stopień rozdrobnienia preparatu. Im bardziej drobne cząstki występują, tym one są lepiej przyswajalne dla świń (22).

W przypadku związków nieorganicznych najpierw muszą one ulec rozbiciu na jony i w takiej formie zostać wchłonięte. Jednak gdy związki nieorganiczne zaczną się łączyć w kompleksy ze składnikami pokarmowymi, to stają się nieprzyswajalne lub trudno przyswajalne dla zwierząt. Wchłanianie cynku jest obniżone szczególnie w przypadku komponentów paszowych z dużym udziałem fitynianów i włókna pokarmowego (11). Dlatego suplementacja fitazy do mieszanek pełnoporcjowych skutkuje zwykle lepszym wykorzystaniem tego pierwiastka. W paszach pochodzenia zwierzęcego cynk jest natomiast lepiej wykorzystywany, gdyż nie zawierają one ani włókna, ani fitynianów. Nie można również zapomnieć o fakcie, że w przypadku wysokich dawek miedzi czy wapnia dostępność ...