Choroby świń wywoływane przez mykoplazmy

Mykoplazmy są jednymi z najmniejszych pośród wszystkich żywych organizmów na świecie. Ich średnica może wynosić nawet 300 nm, a genom posiadać jedynie 580 tysięcy par zasad. Dla porównania wielkość pojedynczego rybosomu to 20 nm, a długość komórki Escherichia coli – 4000-6000 nm. Ponadto mykoplazmy nie posiadają ściany komórkowej, co sprawia, że są pleomorficzne; tylko niektóre gatunki posiadają cytoszkielet determinujący kształt ich komórki. Stąd pochodzi nazwa klasy, do której należą – Mollicutes, co oznacza „o miękkiej skórze”.

Ze względu na stosunkowo niską zawartość nukleotydów G + C (guanina + cytozyna) odkryto, że są one filogenetycznie spokrewnione z Gram-dodatnimi bakteriami właściwymi z rodzaju: Bacillus, Clostridium, Enterococcus, Lactobacillus, Staphylococcus czy Streptococcus. Drobnoustroje należące do klasy Mollicutes mogą zakażać rośliny, liczne gatunki zwierząt oraz człowieka. Do tej pory zidentyfikowano blisko 120 gatunków z rodzaju Mycoplasma, wśród których wyróżniamy zarówno gatunki chorobotwórcze, jak i niechorobotwórcze (24). Jest to bardzo zróżnicowana grupa ze względu na potencjał chorobotwórczy, bowiem różnice w zajadliwości występują nie tylko na poziomie gatunków, ale również między poszczególnymi szczepami. Dlatego też ocena chorobotwórczości niektórych gatunków nie jest prostą sprawą.

Jak już wcześniej wspomniano, mykoplazmy charakteryzują się niewielkim genomem z ograniczoną liczbą genów. Skutkuje to brakiem niektórych szlaków biosyntezy (23). Ich brak powoduje konieczność uzyskiwania niektórych aminokwasów, puryn, pirymidyn oraz składników błony komórkowej bezpośrednio ze środowiska. W przypadku mykoplazm chorobotwórczych pozyskiwanie tych komponentów odbywa się wprost z uszkodzonych komórek gospodarza. Cecha ta determinuje również odmienny sposób hodowli bakterii z rodzaju Mycoplasma w warunkach laboratoryjnych. Do izolacji i hodowli mykoplazm wymagane są specjalne, bardzo bogate podłoża, a sam proces wzrostu jest powolny ...