Znaczenie ekonomiczne kryptosporydiozy – cz. II

Wykazano, że paromomycyna działa na kryptosporydiozę (Fayer i Ellis, 1993; Viu i wsp., 2000, Mancassola i wsp., 1995). W jednym z badań eksperymentalnych na nowo narodzonych cielętach profilaktyczne stosowanie 50 mg paromomycyny/kg m.c. podawanej dwa razy dziennie przez 11 dni wyraźnie skróciło czas trwania choroby i nasilenia biegunki, jednocześnie eliminując rozwój C. parvum bez powodowania braku apetytu lub toksyczności leku (Fayer i Ellis, 1993). Podobne wyniki odnotowano w przypadku koźląt, którym podawano 100 mg/kg m.c. dziennie przez 11 dni, począwszy od 1. dnia przed zakażeniem eksperymentalnym (Mancasolla i in., 1995). Korzystne działanie paromomycyny wykazano również w przypadku jagniąt owiec naturalnie narażonych na C. parvum, chociaż wydalanie oocyst i choroba kliniczna nie zostały całkowicie powstrzymane w danych warunkach (Viu i in., 2000). W tym badaniu terenowym leczenie (100 mg/kg m.c. przez 3 dni lub 200 mg/kg m.c. przez 2 dni) rozpoczęto po zaobserwowaniu biegunki. Ze względu na niski poziom wchłaniania jelitowego uważa się, że paromomycyna jest znacznie mniej toksyczna niż halofuginon (Shahiduzzaman i Daugschies, 2012).

Ryc. 1. Częstość występowania (%) cieląt wydalających oocysty z biegunką po zastosowaniu leków metafilaktycznych. Sulfadimidyna nie wykazywała żadnego wpływu podczas okresu leczenia, podczas gdy wydalanie oocyst było wyraźnie zmniejszone przez halofuginon. Jednak te ostatnie były częściej dodatnie pod względem wydalania oocyst po zakończeniu leczenia (d7) (Joachim i wsp., 2003)

Inne leki były/są stosowane przeciwko C. parvum, takie jak nitazoksanid, azytromycyna (Nasir et al., 2013), sulfonamidy (Joachim, 2003) (ryc. 7) lub dekokwinat (Ferre i wsp., 2005) z ograniczonym powodzeniem (przegląd, patrz Shahiduzzaman i Daugschies, 2012). Oparte na triazynie przeciwpierwotniakowe leki, takie jak toltrazuryl, używane w leczeniu i profilaktyce kokcydiozy, są czasami stosowane leczeniu zakażeń C. parvum u młodych przeżuwaczy. O...