Hipokalcemia u krów mlecznych

Nowoczesne gospodarstwa zajmujące się hodowlą bydła mlecznego, chcąc skutecznie konkurować na wolnym rynku, muszą opierać produkcję na zwierzętach o genetycznie wysokiej wydajności. Wiąże się to ze zwiększoną wrażliwością krów na oddziaływanie niekorzystnych czynników zewnątrz- i wewnątrzustrojowych. W gospodarstwach zajmujących się hodowlą bydła mlecznego najczęściej występuje hipokalcemia w formie podklinicznej i klinicznej. Mimo ciągłego doskonalenia warunków hodowlanych, żywieniowych oraz stosowania najlepszych metod postępowania profilaktycznego i coraz większej świadomości hodowców hipokalcemia w formie klinicznej dotyka od kilku do nawet kilkunastu procent zwierząt w stadzie (najczęściej od 2 do nawet 8% pogłowia), a w formie podklinicznej, która może łatwo przekształcić się w kliniczną, w niektórych stadach sięga od kilkudziesięciu do nawet 75% populacji zwierząt. W wielu stadach obserwowano nawet do 50% zwierząt hipokalcemicznych w całkowitej liczbie zwierząt w okresie poporodowym, a częstość występowania klinicznych i podklinicznych form chorób przemiany materii wyraźnie wzrasta (9, 10, 14, 16).

Obecnie coraz częściej spotykamy choroby metaboliczne o przebiegu atypowym (okresowe braki apetytu, obecność krwi w mleku lub w innych wydzielinach organizmu, problemy rozrodcze, lizawość) i przewlekłym, które rzadko skutkują natychmiastowymi upadkami zwierząt, natomiast powodują wymierne straty finansowe i konieczność eliminowania z dalszej hodowli krów o wartościowych cechach produkcyjnych i genetycznych. O występowaniu zaburzeń metabolicznych decydują sposób żywienia oraz uzyskiwane efekty produkcyjne w miesiącach poprzedzających zachorowania, a nie zawsze aktualne zapotrzebowanie i podaż składników mineralnych i energetycznych.

Kimura i wsp. uważają, że porażenie poporodowe (ostra kliniczna hipokalcemia) wywołuje największe straty ekonomiczne w stadach na skutek powikłań występujących w czasie trwania choroby lub dużo później w wyniku immunosupresj...