Zespół chorego węzła zatokowego u psa

Omówienie

Zespół chorego węzła zatokowego funkcjonuje w literaturze pod wieloma nazwami, co jest wyrazem zróżnicowanego obrazu elektrokardiograficznego tej choroby. Z patofizjologicznego punktu widzenia wciąż nie są w pełni poznane podstawy zespołu. W wielu przypadkach uważa się go za idiopatyczny, a więc o nieznanej etiologii. Zespół chorego węzła zatokowego diagnozowany jest u niektórych starszych psów cierpiących z powodu choroby zwyrodnieniowej zastawek przedsionkowo-komorowych. Nie udokumentowano jednak związku przyczynowego między tymi dwoma schorzeniami (1).

Badania histologiczne wykazały, że zespół chorego węzła zatokowego związany jest ze zmniejszeniem liczby komórek bodźczo-przewodzących węzła zatokowo-przedsionkowego oraz ze zwiększeniem ilości tkanki łącznej (co może przybierać formę zwiększenia ilości tkanki łącznej włóknistej − zwłóknienie lub formę nagromadzenia komórek tłuszczowych − stłuszczenie). Nadmierna ilość tkanki łącznej ma skutkować osłabionym lub przerywanym przewodzeniem w obrębie miokardrium przedsionków (1, 6). Zwężenie lub zmiany miażdżycowe naczyń w obrębie węzła zatokowego mogą również przyczyniać się do rozwoju choroby, choć taka etiologia jest raczej typowa dla ludzi cierpiących na arteriosklerozę.

W przypadku braku zmian morfologicznych w medycynie człowieka podejrzewa się anomalie unerwienia lub regulacji nerwowej pracy węzła zatokowego, które mogą skutkować zaburzeniami rytmu. U ludzi cierpiących z powodu choroby węzła zatokowego stwierdzano obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko białkom izolowanym z komórek węzła zatokowego, co nasuwa podejrzenie autoimmunologicznego podłoża zaburzeń. Na rozwój zespołu chorego węzła mogą także wpływać zaburzenia dotyczące funkcjonowania kanałów jonowych oraz połączeń szczelinowych pomiędzy komórkami u...