Zastosowanie MRI w diagnostyce chorób serca u psów. Cz. I

Technika rezonansu magnetycznego

Historia MRI w medycynie rozpoczęła się w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia, gdy Odebald, szwedzki fizyk, badał właściwości tkanek i płynów ustrojowych w polu magnetycznym. Badania te zaowocowały w latach siedemdziesiątych wprowadzeniem „jądrowego rezonansu magnetycznego” do praktyki klinicznej (42). W roku 2003 za odkrycia dotyczące obrazowania metodą rezonansu magnetycznego przyznano Nagrodę Nobla Paulowi Lauterburowi i Peterowi Mansfieldowi.

Wszystkie aparaty MRI mają duży magnes wytwarzający statyczne pole magnetyczne.

W takim polu protony w jądrach nie wykonują naturalnych oscylacji, ale ich ruch zostaje uporządkowany. Po ustaniu działania pola magnetycznego powracają one do swojej zwykłej amplitudy drgań. Ten czas powrotu jest stały i mierzony w osi długiej nazywany jest T1, natomiast mierzony w osi poprzecznej nazywany jest T2. Pomiaru czasów T1 i T2 dokonuje cewka, która nałożona jest na ciało pacjenta.

T1 jest zależny od interakcji protonów z otaczającymi je jądrami i cząsteczkami, podczas gdy T2 zależny jest od wzajemnego oddziaływania protonów na siebie. Obrazy T1 są najczęściej wykorzystywane do badań neurologicznych (mózgu). Zmieniając rotację (spin) protonów od 90-180° i wykonując różne sekwencje impulsów, można dokonać wielu akwizycji obrazów. Akwizycja ta trwa zazwyczaj 10-30 ms, po czym następuje kolejna sekwencja. Sekwencją nazywamy zestaw kolejnych impulsów i gradientów pozwalających na uzyskanie sygnału i jego lokalizację w badanym obszarze (34).

MRI umożliwia trójwymiarowe zobrazowanie budowy i geometrii serca z dokładnością do 10−5 m (10).

Kolejny krok możliwy był dzięki udoskonaleniu oprogramowania i postępowi technologii komputerowej. Pozwoliło to na wprowadzenie techniki tensora dyfuzji (ang. diffusion tensor – DT). Technika DT mierzy rozproszenie wody w tkance i umożliwia zobrazowanie przebiegu kardiomiocytów w całym sercu tzw. orientacji przestrzennej kardiomocytów – z roz...