Zapaść tchawicy u psów. Leczenie chirurgiczne

Fałdowanie ściany błoniastej

Metoda ta obecnie jest stosowana rzadko i może być przeprowadzana w przypadkach rozciągnięcia lub rozluźnienia ściany błoniastej przy zachowaniu zbliżonego do prawidłowego kształtu chrząstek tchawiczych. Tchawica jest drożna pomiędzy oddechami, lecz jej światło ulega zwężeniu podczas wdechu (w części szyjnej) lub wydechu (w części piersiowej) przez zmiany ciśnień w odpowiednich fazach oddechu. Dostęp do tchawicy uzyskuje się poprzez cięcie pośrodkowe szyi. Bocznie po prawej stronie tchawicy należy delikatnie rozwarstwić okoliczne tkanki, aby uwidocznić powierzchnię grzbietową tchawicy. Poszerzoną ścianę błoniastą tchawicy fałduje się poprzez zakładanie pojedynczych szwów materacowych z wykorzystaniem monofilamentowych, niewchłanialnych nici o grubości 3-0 i 4-0). W przypadku bardziej zaawansowanej zapaści tchawicy (stopnie III i IV) metoda fałdowania powoduje prawie 50-procentowe zmniejszenie światła tchawicy. Z tego względu metoda fałdowania zwykle zarezerwowana jest dla pacjentów z niższym stopniem zapadnięciem tchawicy (1).

Stenty wewnątrztchawicze (protezy wewnątrztchawicze – PWT)

Stenty wewnątrztchawicze (silikonowe, nitynolowe lub tytanowe z pamięcią kształtu) umożliwiają w sposób małoinwazyjny przywrócenie światła tchawicy zarówno w szyjnym, jak i piersiowym odcinku tchawicy (2, 3). Umożliwiają uzyskanie szybkiej poprawy klinicznej bez konieczności prowadzenia skomplikowanej operacji chirurgicznej, długiej anestezji i leczenia rany operacyjnej. Metoda ta zapewnia jednoczesne podparcie zarówno szyjnego, jak i piersiowego odcinka tchawicy. Wadami tej metody są: wysoki koszt stentu, konieczność posiadania kilku stentów o różnej wielkości oraz posiadanie sprzętu do tracheobronchoskopii lub fluoroskopii. Kluczowe znaczenie w leczeniu zapaści tchawicy za pomocą stentów wewnątrztchawiczych odgrywają: prawidłowy dobór rozmiarów stentu (odnośnie do jego długości i średnicy), prawidłowa technika jego implantacji w tchawicy, a...