Zaburzenia związane z oddawaniem moczu u psów i kotów

Badanie kliniczne

W opisie zwierzęcia zwracamy uwagę na kontekst wieku i czasu pojawienia się objawów, np. u młodego zwierzęcia, u którego objawy pojawiły się bardzo wcześnie, możemy podejrzewać choroby wrodzone, a u starszego – choroby nabyte lub przewlekłe. Określenie rasy pomaga przewidzieć predyspozycje w kierunku określonych jednostek chorobowych, np. błoniaste przerostowe kłębuszkowe i śródmiąższowe zapalenie nerek u berneńskich psów pasterskich (podejrzewa się dziedziczenie autosomalne, recesywne) czy nietrzymanie moczu u kotów rasy Manx (jako część Manx Syndrome – sacrocaudal-dysgenesis, dziedziczenie autosomalne dominujące) (2). Określenie płci i wieku znacząco istotnie ukierunkowuje dalsze postępowanie co do połączenia czasu wystąpienia nietrzymania moczu z zabiegiem sterylizacji u suk czy infekcji układu moczowego z zapaleniem prostaty u starszych psów.

Kolejne informacje dotyczą żywienia i utrzymania zwierzęcia, np. częstości wyprowadzania na spacery, ich długości (suki, które są w stanie oddawać mocz rzadziej, z dłuższymi przerwami, mają większą predyspozycję do infekcji układu moczowego). Ważne informacje dotyczą też zmian w codziennej rutynie, zmiany liczby osób czy zwierząt w domu, przeprowadzek itp. Zachowanie zwierzęcia, jego apetyt, skłonność do zabaw lub – przeciwnie – ospałość, nietolerancja wysiłku czy też problemy w poruszaniu, np. słabość zadu, mogą być pomocne w ocenie stanu ogólnego czy czasem nawet wskazywać na przyczynę problemów w oddawaniu moczu (np. zespół ogona końskiego). Niezwykle ważne są pytania dotyczące przeszłości, związane z układem moczowym bezpośrednio, np. epizodów kamicy moczowej lub infekcji, oraz mogące mieć pośredni wpływ, np. związane z silnym lub długotrwałym odwodnieniem czy istniejącą niewydolnością serca. Podczas wywiadu pytamy o apetyt oraz zmiany w kondycji zwierzęcia, np. gwałtowne chudnięcie może być wywołane nefropatią białkogubną.

Pytanie o pragnienie powinno dać odpowiedź, czy pobieranie płyn...