Startuje kampania edukacyjna psiAktywna zdrowa rodzina! #vetbehawioryzm

Pacjenci z jakimi problemami behawioralnymi trafiają o Pani najczęściej? W wypadku których z tych problemów źródłem jest niewiedza i niewłaściwe postępowanie opiekuna?

Opiekunowie psów najczęściej zgłaszają się do mnie z problemami związanymi z lękiem – oszczekiwaniem na spacerach innych psów, ludzi, pojazdów lub w ogóle problemem z wyjściem na zewnątrz. W tych przypadkach to nie brak wiedzy opiekuna jest problemem, ale najczęściej pochodzenie psa i brak wczesnej socjalizacji. Częste problemy wynikające z braku wiedzy i przygotowania do opieki nad psem to między innymi wypróżnianie się w domu – ale nie na tle stresowym czy lękowym tylko w wyniku braku treningu czystości, brak reakcji na przywołanie, ciągnięcie na smyczy, podgryzanie opiekunów, bronienie miski czy porywanie dziecięcych zabawek.

W tego typu przypadkach ważne jest właśnie przygotowanie opiekunów i odpowiednie postępowanie z psem. Jeśli do rodziny dołącza szczeniak, dobrym pomysłem jest skorzystanie z oferty psiego przedszkola, gdzie psiak nauczy się podstawowych zasad funkcjonowania w grupie, a opiekun dowie się jak bawić się z psem i czego go uczyć, aby ich relacja była dobra. W przypadku psów dorosłych, pochodzących z trudnych warunków, warto wspierać się w pierwszych tygodniach wiedzą behawiorysty.

W przypadku kotów najczęstszym problemem jest oddawanie moczu poza kuwetą. O ile nie jest to związane ze stanem zdrowia, powodem zazwyczaj jest stres lub chęć pokazania, że na jego terytorium coś jest nie tak. Przed adopcją kota warto poznać potrzeby gatunkowe i poprosić o wsparcie behawiorystę, który powie jak można zaprojektować i urozmaicić kocie terytorium, jak umiejscowić kocie zasoby – jedzenie, wodę, drapaki, półki, kuwety, a także czym i z jaką częstotliwością  karmić kota oraz jak się z nim bawić. Wbrew szkodliwym mitom, kot to nie jest indywidualista który lubi spać, ale aktywny drapieżnik o określonych potrzebach – szczególnie łowieckich.

Jako specjalistka spędza Pani mnóstwo czasu nad analizą trafiających do Pani przypadków. Na ile mogłaby w zakresie tych problemów pomóc wczesna edukacja ludzi, którzy mogą w przyszłości zostać opiekunami zwierząt?

Taka edukacja jest bardzo istotna – właściwie już na poziomie szkoły podstawowej program nauczania powinien wprowadzać wiedzę o psiej i kociej komunikacji – bo to zwierzęta najczęściej nam towarzyszące, bezpiecznym zachowaniu w towarzystwie zwierząt, podstawowych potrzebach gatunkowych. Dobre hodowle i niektóre schroniska dbają o to, aby wyedukować potencjalnych opiekunów przed kupnem czy adopcją i zazwyczaj dopasowują człowieka z jego aktywnością, dyspozycyjnością, warunkami mieszkaniowymi i mobilnością do psa czy kota. To wsparcie towarzyszy też nowym opiekunom w pierwszych tygodniach od adopcji.

Niestety to nie są częste przypadki – kwitnący w Polsce czarny rynek psów „rasowych” i fatalne podejście wielu fundacji do adopcji – „byle znaleźć dom, a co dalej to już nie nasza sprawa” – powoduje, że do rodzin trafiają psy w tragicznym stanie psychicznym, nie socjalizowane, nie nadające się do funkcjonowania w cywilizacji. Bardzo złą praktyką jest adopcja na odległość – dotychczas prowadziłam już kilka przypadków, w których pies czy kot został przywieziony do nowej rodziny z drugiego końca kraju, nierzadko pod wpływem leków sedacyjnych i pozostawiony nowym opiekunom bez propozycji jakiegokolwiek wsparcia.

Skutkiem takiego postępowania jest trauma zwierzęcia, stres i frustracja opiekunów oraz mnóstwo problemów – wypróżnianie się w domu, niechęć do wyjścia z domu, zachowania agresywne, chowanie się, zamieranie, zupełny brak kontaktu ze zwierzakiem. Takie podejście do przeprowadzania procesu adopcyjnego jest warte potępienia.

W kwestii edukowania widzę rolę fundacji i stowarzyszeń zajmujących się statutowo ochroną zwierząt we współpracy z samorządami – uczestnictwo z prelekcjami na festynach czy dniach miast i gmin oraz w szkołach powinno być standardem.