Wielotorbielowatość nerek. Jak zapobiegać, kiedy leczyć?

Objawy kliniczne

Wielotorbielowatość nerek u większości osobników przez dłuższy czas ma przebieg subkliniczny. Cysty w nerkach mogą być powodem krwiomoczu oraz zwiększonego ryzyka infekcji dróg moczowych, a nawet posocznicy (wskutek wtórnego zakażenia torbieli). Następstwem PKD u kotów (w przeciwieństwie do ludzi i psów) nie jest nadciśnienie, które rozwija się wtórnie do przewlekłej choroby nerek (PChN, CKD, chronic kidney disease). Przewlekła choroba nerek u kotów chorych na wielotorbielowatość nerek rozwija się zazwyczaj w wieku od 3 do 10 lat (średnio 7 lat). Objawy kliniczne choroby: wielomocz, wzmożone pragnienie, brak apetytu, nudności i wymioty, odwodnienie, apatia, utrata masy ciała, a nawet owrzodzenia w jamie ustnej. Wskutek występowania torbieli w wątrobie u niektórych kotów z PKD możliwe jest uwidocznienie się objawów klinicznych związanych z chorobą tego narządu, a nawet wystąpienie encefalopatii wątrobowej, choć zdarza się to rzadko. W badaniu morfologicznym i biochemicznym krwi zmiany są niespecyficzne. Badania krwi wykazują najczęściej anemię, wzrost stężenia mocznika i kreatyniny, zaburzenia gospodarki mineralnej (6)

Rozpoznanie

Rozpoznanie stawiamy na podstawie wywiadu, objawów klinicznych, badania morfologicznego i biochemicznego krwi, ale przede wszystkim na podstawie badania ultrasonograficznego przy użyciu głowicy o częstotliwości 7,5-14 MHz. Miejscem powstania torbieli jest głownie obszar kory poza rdzeniem, rdzeń nerek najczęściej jest czarny, jednakże w nim torbiele występują dopiero w zaawansowanym stadium choroby. Za wynik dodatni uważa się co najmniej dwie cysty w obu nerkach. Poprawna diagnoza może być jednak postawiona dopiero po ukończeniu przez zwierzę 7. miesiąca życia. Badanie USG ma duży wpływ na rokowanie i postępowanie u osobników chorych (7).

Po rozpoznaniu choroby zwierzę powinno być wycofane z rozrodu, ponieważ jest nosicielem choroby. Status kota wolnego od PKD może uzyskać po co najmniej dwukrotnym badaniu...