Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego u psów Cz. I – Najpopularniejsze techniki operacyjne - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego u psów Cz. I – Najpopularniejsze techniki operacyjne

Etiologia uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego

Więzadło krzyżowe przednie jest głównym elementem anatomicznym limitującym wyprost stawu kolanowego oraz rotacji wewnętrznej części bliższej piszczeli. Do jego uszkodzenia dochodzi wówczas, gdy siła rozciągania więzadła przekracza pewną granicę podczas silnego urazu lub, co ma znacznie częściej miejsce, gdy dochodzi do przewlekłego zwyrodnienia i osłabienia więzadła. Przy tak osłabionym więzadle nawet mniejsze przeciążenie podczas normalnej aktywności (bieg lub skoki) może spowodować jego uszkodzenie.

W praktyce uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego można podzielić zazwyczaj na dwie kategorie: u psów młodych oraz w wieku średnim i starszym.

U młodych psów (do pierwszego roku życia) na ogół ma miejsce ostry uraz mechaniczny. Uraz ma zwykle specyficzny charakter – w formie nagłej rotacji wewnętrznej i/lub przeprostu kończyny tylnej, wtedy może dojść do częściowego naderwania więzadła lub awulsji jego przyczepu (ryc. 4 i 5).

Dzieje się tak np., gdy w pełnym biegu tylna kończyna wpadnie do zgłębienia w podłożu czy przy bardzo gwałtownej zmianie kierunku biegu z równoczesną rotacją tylnej kończyny do wewnątrz. Natomiast uraz większego stopnia, np. uderzenie przez samochód, może dać w rezultacie zerwanie więzadła krzyżowego przedniego oraz sąsiednich więzadeł i/lub uszkodzenia łąkotki (ryc. 6 i 7).

Po tego typu urazach zwierzęta zwykle przez 1-2 tygodnie nie obarczają chorej kończyny i dopiero po tym czasie lekko zaczynają opierać kończynę o podłoże (2).

Według wielu autorów jednym z istotnych czynników uszkodzenia więzadła u niektórych psów jest charakterystyka budowy anatomicznej stawu kolanowego, a mianowicie – kąt pomiędzy linią prostopadłą do osi długiej piszczeli a linią równoległą do płaszczyzny nasady bliższej piszczeli (plateau), określany kątem płaszczyzny piszczeli (TPA – tibial plateau angle) (3, 4). Przeciętny, prawidłowy zakres kątów TPA u psów wynosi 23°-25°...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Znajdź swoją kategorię

2638 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy

Nasze strony wykorzystują pliki cookies. Korzystanie z naszych stron internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki dotyczących plików cookies oznacza, że zgadzacie się Państwo na umieszczenie ich w Państwa urządzeniu końcowym. Więcej szczegółów w Polityce prywatności.