Szynszyla mała – lepiej zapobiegać niż leczyć
Wymagania pokarmowe
Wymagania pokarmowe szynszyli są następstwem przystosowania się do trudnych warunków życia w paśmie Andów, gdzie przez większą część roku (2/3) panuje susza. W tym okresie odżywiają się one pokarmem roślinnym o stosunkowo małej zawartości wody.
Pokarmem szynszyli w naturze jest około 24 gatunków roślin. Najchętniej zwierzęta te zjadają różne gatunki ziół, natomiast niechętnie żywią się nasionami i strąkami roślin. Włókno stanowi około 60% masy pokarmowej. Pragnienie zwierzęta zaspokajają, jedząc owoce kaktusów i liście Puyi oraz spijając rosę.
Ze względu na stosunkowo mało poznane zapotrzebowanie szynszyli na poszczególne składniki pokarmowe pożądane jest duże urozmaicenie żywienia w hodowli. W składzie dawki powinno znajdować się 16-20% białka, 4-6% tłuszczów i około 30-50% węglowodanów.
Charakterystyka pożywienia
Na fermach podstawę żywienia szynszyli stanowi zbilansowana pasza treściwa – granulat. Drugą pod względem ilości i ważności stanowi pasza objętościowa w formie siana. Uzupełnieniem diety jest niewielki dodatek pasz soczystych oraz składników witaminowo-mineralnych. Szynszyle pobierają niewiele paszy, ale są wrażliwe na jej świeżość i czystość. Dzienna ilość karmy na jednego osobnika dorosłego wynosi 20-30 g granulatu pełnoporcjowego i 30-50 g siana. Zwierzęta powinny mieć stały dostęp do świeżej, czystej wody, najlepiej w poidełkach automatycznych. W warunkach domowych i fermowych średnie dobowe zapotrzebowanie zwierząt na wodę wynosi od 40 do 120 ml/sztukę.
Pielęgnacja szynszyli
Przez cały okres hodowli szynszyli okrywa włosowa zwierząt wymaga pielęgnacji. Jej podstawę stanowi regularna kąpiel piaskowa (w warunkach hodowlanych zalecane są gotowe pyły), która oprócz pozytywnego efektu estetycznego ma także wpływ na dobre samopoczucie zwierząt. Za sprawą kąpieli szynszyle oczyszczają okrywę włosową, pozbywając się martwych włosów. Kąpiel nadaje futerku sprężystość, jedwabistość i połysk. Szynszyle powinny mieć możliwość kąpieli przynajmniej 3 razy w tygodniu. Dodatkowo powinniśmy przeprowadzać czesanie okrywy włosowej specjalnym grzebieniem.
Choroby szynszyli
Szynszyle w warunkach naturalnych są stosunkowo odporne na choroby. Klimat Andów, chłodne peruwiańskie prądy, silne wiatry południowe, skąpe opady i wysoka temperatura nie sprzyjają rozwojowi i szerzeniu się chorób. Szynszyle musiały się przystosować do tych niełatwych warunków. Oto najważniejsze przystosowania:
- dobowa zmienność temperatury ciała – o północy najwyższa, nad ranem najniższa;
- temperatura otoczenia wpływa na ruchy stada – zimą zwierzęta przenoszą się niżej, do podnóża gór, latem wędrują wyżej, w kierunku szczytów;
- sezonowa zmienność wielkości grupy – związana m.in. z dostępnością wody w porze deszczowej i suchej;
- maksymalne wykorzystanie wody – silna resorpcja w jelicie grubym sprawia, że szynszyla bez wody może przeżyć ponad dwa tygodnie;
- intensywne wykorzystanie azotu, związane ze zjadaniem kału (koprofagia);
- trawienie pożywienia bogatego w surowe włókno (krzewy, porosty, suche trawy);
- hematologiczne adaptacje do warunków wysokogórskich – zdolność do maksymalnego wykorzystania tlenu przy znacznie rozrzedzonym powietrzu;
- odporność na znaczny niedostatek tlenu.
Tak dobre przystosowanie tych zwierząt pokazuje nam, że problemy zdrowotne pojawiły się z chwilą rozpoczęcia hodowli fermowej szynszyli i utrzymania zwierząt w chowie amatorskim.
Mogą zainteresować Cię również
Znajdź swoją kategorię
2616 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych
Weterynaria w Terenie
Choroby koni. Weterynaria praktyczna. Profilaktyka, rutynowe szczepienia
Publikacja stanowi fragment książki Choroby koni. Weterynaria praktyczna Wirus grypy jest wysoce zaraźliwy i szybko się rozprzestrzenia, a sama choroba niesie ze sobą bardzo poważne skutki i na długi czas wyklucza konia z udziału w zawodach czy wyścigach. Z tego względu wprowadzono wymóg obowiązkowych szczepień przeciwko grypie dla wszystkich koni wyścigowych oraz koni sportowych. Opory […]
Podkliniczny niedobór wapnia i jego wpływ na wyniki rutynowych badań laboratoryjnych w różnych okresach laktacji u krów mlecznych
Sposoby szerzenia się choroby Pleuropneumonia szerzy się drogą aerogenną od świni do świni, trzoda chlewna jest bowiem głównym rezerwuarem zarazka. Inne gatunki zwierząt, takie jak bydło czy owce, mogą być przypadkowymi nosicielami App, jednak nie odgrywają istotnej roli w szerzeniu się tego drobnoustroju. Jest prawdopodobne, że pewną rolę w epizootiologii omawianej jednostki chorobowej odgrywać mogą […]
Praktyczne aspekty diagnostyki laboratoryjnej chorób świń
Wykorzystywanie diagnostyki laboratoryjnej Diagnostyka laboratoryjna jest szczególnie przydatna w rozpoznawaniu chorób i zespołów chorobowych oraz infekcji o przebiegu nietypowym lub podklinicznym. W przypadku chorób zakaźnych wywołanych przez wyłącznie jeden czynnik etiologiczny, charakteryzujących się ogólnym zakażeniem, czyli posocznicą (septicaemia), jak np.: pryszczyca, klasyczny pomór świń, afrykański pomór świń, przy występowaniu dość często nietypowych objawów klinicznych i […]
Choroby koni. Weterynaria praktyczna. Profilaktyka, rutynowe szczepienia
Publikacja stanowi fragment książki Choroby koni. Weterynaria praktyczna Wirus grypy jest wysoce zaraźliwy i szybko się rozprzestrzenia, a sama choroba niesie ze sobą bardzo poważne skutki i na długi czas wyklucza konia z udziału w zawodach czy wyścigach. Z tego względu wprowadzono wymóg obowiązkowych szczepień przeciwko grypie dla wszystkich koni wyścigowych oraz koni sportowych. Opory […]
Wskazówki na wypadek widocznego niepowodzenia terapii antybiotykowej. Kryteria skutecznej terapii oraz kluczowe pytania jako 5 kroków drzewa analitycznego
Czynniki powiązane z użyciem antybiotyku w terapii: Czy wybór antybiotyku opierał się na badaniach klinicznych i dodatkowych (diagnoza, antybiogram)? Sprawdź odpowiedź na pytanie 3. Farmakokinetyka/farmakodynamika wybranego antybiotyku? Koncentracja i czas działania antybiotyku w zakażonej tkance a efektywność w stosunku do czynnika bakteryjnego wywołującego chorobę (spektrum działania antybiotyku, wrażliwość z antybiogramu – odpowiedzi na pytanie 3.). […]
Czarno na białym – mastitis okiem praktyka – rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim
Rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim, pracownikiem Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, specjalistą w dziedzinie profilaktyki i leczenia mastitis u krów, który w swoich badaniach zgłębia tematykę zapalenia gruczołu mlekowego u bydła, zarówno w aspekcie naukowym, jak i praktycznym. Większość zapaleń gruczołu mlekowego ma etiologię bakteryjną. Dlaczego, pomimo rozwoju mikrobiologii, medycyny weterynaryjnej i prowadzonych badań, […]
XVIII FORUM ZOOTECHNICZNO-WETERYNARYJNE: NOWE HORYZONTY W ROZRODZIE ZWIERZĄT
Na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu w dniach 18-19 kwietnia br. odbyło się XVIII Forum Zootechniczno-Weterynaryjne pod hasłem „Rozród zwierząt w dobie selekcji genomowej”. To wydarzenie zgromadziło liczne grono lekarzy weterynarii oraz hodowców, by omówić najnowsze osiągnięcia w dziedzinie hodowli i rozrodu zwierząt. Organizacja Forum była wspólnym przedsięwzięciem Poznańskiego Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, Wielkopolskiego Oddziału Polskiego […]