Szynszyla mała – lepiej zapobiegać niż leczyć
Szynszyla to niewielki, sympatyczny gryzoń. W obrębie rzędu tworzy osobną rodzinę szynszylowatych (Chinchillidae). Obecnie znane są dwa gatunki: szynszyla mała (Chinchilla lanigera) i szynszyla duża (Chinchilla brevicaudata).
Zarówno w hodowlach fermowych, jak i amatorskich utrzymywana jest szynszyla mała. Szynszyle stanowią endemiczną, niezwykle starą grupę zwierząt wywodzącą się od przodka, który żył w Afryce w eocenie.
Środowisko naturalne
Naturalne środowisko występowania szynszyli to Ameryka Południowa – górzyste tereny Andów w Argentynie, Boliwii, Chile i Peru. Do roku 1975 uważano dzikie szynszyle za wytępione z powodu rabunkowej gospodarki łowieckiej. Szacunki dotyczące liczebności szynszyli małej kształtują się w przedziale 5000-10 000 sztuk zwierząt.
Aktualnie szynszyla uznana jest przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i jej Zasobów (IUCN) za gatunek krytycznie zagrożony (status CR).
Obecnie szynszylę można spotkać niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli, położonego w okolicy miasta Illapel w chilijskiej prowincji Choapa. Poza rezerwatem występują niewielkie kolonie tych gryzoni w okolicy chilijskiego La Higuera, położonego 100 km na północ od Coquimbo.
W środowisku naturalnym szynszyle zamieszkują nory i szczeliny skalne, które dają schronienie przed drapieżnikami. W naturze największymi ich wrogami są: lis, sowa, a także inne drapieżniki występujące na tamtym terenie.
Ogólny wygląd szynszyli
Szynszyle są niewielkimi zwierzętami: długość tułowia wynosi 20-37 cm, ogon pokryty jest sztywnymi włosami ościstymi, podwinięty do góry, i może osiągać do 1/3 długości ciała (9-17 cm). Masa ciała dorosłego osobnika waha się od 400 g do 700 g. Samiczki są z reguły trochę większe i mają bardziej zaokrąglone kształty niż samce.
Ciało szynszyli ma krępą budowę, co w połączeniu z gęstym futerkiem nadaje zwierzęciu kulisty kształt. Wyglądem przypomina ono nieco wiewiórkę i królika. Głowa szynszyli jest duża, kształtna i osadzona na prawie niewidocznej szyi. Uszy są duże, okrągłe (3-6 cm), prawie nieowłosione. Uszy stanowią doskonale rozwinięty narząd słuchu, ale są również sygnalizatorem nastroju zwierzęcia. Oczy szynszyli są duże, okrągłe i lekko wypukłe. Na czubku pyszczka znajduje się nieduży, stale węszący nos. Po obu jego stronach sterczą długie wąsy, zwane wibrysami – włosy czuciowe, których długość może dochodzić do 12 cm.
Dorosłe szynszyle mają 20 zębów – 4 siekacze i 16 trzonowców. Górne i dolne zęby trzonowe są ustawione prostopadle do siebie i stykają się całymi powierzchniami trącymi. Siekacze natomiast są łukowato zakrzywione, a ich korony zachodzą na siebie nożycowato – górne na dolne. Nowo narodzone szynszyle mają 8 zębów trzonowych i 4 siekacze. Zęby szynszyli rosną przez całe życie, dlatego muszą być regularnie ścierane, aby nie uległy przerostowi.
Szynszyla posiada pięciopalcowe krótkie kończyny piersiowe. Dzięki palcom szynszyla przytrzymuje pokarm oraz wykonuje czynności pielęgnacyjne; kilka razy dziennie szynszyla bardzo dokładnie przeczesuje łapkami swoje futerko, przede wszystkim w okolicy pyszczka i brzucha, oraz czyści długie wąsy.
Kończyny miedniczne mają cztery palce, są znacznie dłuższe i masywniejsze niż piersiowe.
Zasadnicze ubarwienie szynszyli, tak zwane dzikie, jest szaroniebieskie, o strefowej pigmentacji włosa, tylko podbrzusze jest białe.
Mogą zainteresować Cię również
Znajdź swoją kategorię
2608 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych
Weterynaria w Terenie
Podkliniczny niedobór wapnia i jego wpływ na wyniki rutynowych badań laboratoryjnych w różnych okresach laktacji u krów mlecznych
Title Swine pleuropneumonia – diagnostics and management Streszczenie Obserwacje epizootiologiczne oraz wyniki badań klinicznych, anatomopatologicznych i laboratoryjnych prowadzonych w chlewniach średnio- i wielkotowarowych, w których stwierdzano nagłe zachorowania – z ostrymi objawami ze strony układu oddechowego, przede wszystkim wśród warchlaków i tuczników – wskazują, że ich przyczyną dość często bywa pleuropneumonia świń. Czynnikiem etiologicznym tej […]
Podkliniczny niedobór wapnia i jego wpływ na wyniki rutynowych badań laboratoryjnych w różnych okresach laktacji u krów mlecznych
Title Swine pleuropneumonia – diagnostics and management Streszczenie Obserwacje epizootiologiczne oraz wyniki badań klinicznych, anatomopatologicznych i laboratoryjnych prowadzonych w chlewniach średnio- i wielkotowarowych, w których stwierdzano nagłe zachorowania – z ostrymi objawami ze strony układu oddechowego, przede wszystkim wśród warchlaków i tuczników – wskazują, że ich przyczyną dość często bywa pleuropneumonia świń. Czynnikiem etiologicznym tej […]
Szerzenie się, profilaktyka i terapia ważnych ekonomicznie chorób układu oddechowego świń (pleuropneumonia, mykoplazmowe zapalenie płuc)
Streszczenie Pleuropneumonia i mykoplazmowe zapalenie płuc są chorobami układu oddechowego świń, które wywołują szczególnie duże straty ekonomiczne. Rozpoznawanie wymienionych chorób jest stosunkowo proste. Profilaktyka oparta jest na stosowaniu szczepionek. W Polsce dostępnych jest wiele szczepionek przeciwko MPS oraz kilka biopreparatów przeciwko App. Ich efektywność jest zróżnicowana i zależna od właściwości szczepów wywołujących choroby oraz składu […]
Wprowadzenie do stomatologii koni
Streszczenie Stomatologia koni jest dziedziną medycyny weterynaryjnej, w której nadal jest więcej pytań niż odpowiedzi. Jednak ze względu na dynamiczny jej rozwój, a także rosnącą świadomość właścicieli koni oraz profesjonalistów zajmujących się ich obsługą i treningiem zapotrzebowanie na usługi z tego obszaru stale rośnie. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom klientów, lekarze weterynarii specjalizujący się w stomatologii koni […]
Wskazówki na wypadek widocznego niepowodzenia terapii antybiotykowej. Kryteria skutecznej terapii oraz kluczowe pytania jako 5 kroków drzewa analitycznego
Analiza oceny przypadków klinicznych przy podejrzeniu braku skuteczności działania antybiotyków. Jak powinno wyglądać drzewo decyzyjne i na jakie pytania należy podczas takiej analizy odpowiedzieć? Co zrobić, aby zwiększyć skuteczność terapii? Czasem wystarczy tylko odpowiedzieć na kilka prostych pytań. Z punktu widzenia hodowcy główne kryteria oceny terapii przeciwbakteryjnej to wyraźne złagodzenie, a następnie ustąpienie objawów klinicznych […]
Czarno na białym – mastitis okiem praktyka – rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim
Rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim, pracownikiem Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, specjalistą w dziedzinie profilaktyki i leczenia mastitis u krów, który w swoich badaniach zgłębia tematykę zapalenia gruczołu mlekowego u bydła, zarówno w aspekcie naukowym, jak i praktycznym. Większość zapaleń gruczołu mlekowego ma etiologię bakteryjną. Dlaczego, pomimo rozwoju mikrobiologii, medycyny weterynaryjnej i prowadzonych badań, […]
XVIII FORUM ZOOTECHNICZNO-WETERYNARYJNE: NOWE HORYZONTY W ROZRODZIE ZWIERZĄT
Na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu w dniach 18-19 kwietnia br. odbyło się XVIII Forum Zootechniczno-Weterynaryjne pod hasłem „Rozród zwierząt w dobie selekcji genomowej”. To wydarzenie zgromadziło liczne grono lekarzy weterynarii oraz hodowców, by omówić najnowsze osiągnięcia w dziedzinie hodowli i rozrodu zwierząt. Organizacja Forum była wspólnym przedsięwzięciem Poznańskiego Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, Wielkopolskiego Oddziału Polskiego […]