Wybrane biomateriały stosowane w stomatologii weterynaryjnej

Materiały kościozastępcze

Poprzez działanie osteokondukcyjne i/lub osteoindukcyjne materiały kościozastępcze przyspieszają odbudowę tkanki kostnej (10). Mogą stymulować powstawanie tkanek zmineralizowanych – kości wyrostka zębodołowego i cementu korzeniowego – oraz niezmineralizowanych – przyczepu łącznotkankowego oraz ozębnej (30). Kość autogenna i niektóre materiały allogenne mają zdolności osteoindukcyjne. Pozostałe materiały działają osteo­konduktywnie (23). Osteokondukcja polega na wzroście osteoblastów pochodzących z uszkodzonej kości, które wnikają do ubytku lub na powierzchnię obojętnego materiału wszczepowego. Natomiast osteoindukcja polega na pobudzaniu i rekrutacji niezróżnicowanych komórek mezenchymalnych do różnicowania się w osteoblasty (30).

Dla wrastania naczyń krwionośnych i komórek kostnych ważna jest porowatość powierzchni zewnętrznej materiału kościozastępczego. Według piśmiennictwa cząsteczki powyżej 100 mikrometrów tworzą wystarczające warunki dla tych procesów (28).

Stosowane najczęściej materiały wszczepowe to materiały:

autogenne;allogenne;ksenogenne;alloplastyczne (23, 26).

Najlepszym materiałem wszczepowym jest kość autogenna (materiał pobierany od pacjenta) uformowana lub w postaci wiórów kostnych. Ze względu na brak bariery immunologicznej wgaja się bezodczynowo, dostarczając zgodnych tkankowo osteoblastów. Ma właściwości osteokondukcyjne oraz osteoindukcyjne. Kość autogenna zawiera składniki, które zapewniają naturalny proces gojenia w obrębie ubytku – komórki osteoprogenitorowe obecne w szpiku, hydroksyapatyt w matrycy kolagenowej (ma właściwości osteokondukcyjne) oraz czynniki wzrostowe, w tym białka morfogenetyczne kości (BMPs – bone morphogenic proteins), które regulują wzrost, różnicowanie i apoptozę osteoblastów (28). Minusem użycia tego typu materiałów jest osłabienie kości w miejscu pobrania oraz niemożność uzyskania odpowiedniej ilości materiału (23).

Przeszczepy allogenne to odpowiednio przygotowana koś...